Half Ket Half Amazing: 2012

2013

*Scroll down for the English version*

Long time no see, huh?:)

Dobre wieści! To wcale nie tak, że znudziło mi się pisanie!;) Po prostu trudno się do niego zebrać, kiedy człowiek jest szczęśliwy.. Rok 2011 kończył się na happy hours, a 2012 nareszcie happy endem;) Dlatego ostatnio przyjęłam, że na radosną twórczość zawsze będzie czas, a póki co trzeba wycisnąć to swoje szczęście do ostatniej kropli. Powoli już kończy mi się na nie miejsce i jednocześnie daje o sobie znać głód tworzenia, dlatego w styczniu napiszę trzy nowe teksty (jeśli felietony, podzielę się nimi z Wami od razu, jeśli coś poważniejszego, będziecie na to musieli trochę zaczekać;)).

Z moich obserwacji wynika co prawda, że najlepsze dzieła, na pewno muzyczne, rodzą się w cierpieniu. Ale wiecie co? Podejmuję wyzwanie. Zamiast się specjalnie unieszczęśliwiać, spożytkuję swoją pozytywną energię, żeby dotrzeć do odległych zakątków Waszej duszy, a nie opisywać własną w stanie rozkładu.

Życzę wszystkim (których lubię i którym dobrze życzę;) ), żeby nadchodzący rok był co najmniej milion razy lepszy niż ten właśnie dobiegający końca. I dobrze przemyślcie swoje noworoczne postanowienia, żeby tym razem udało Wam się w nich wytrwać! Moje dotyczą picia, odkładania pieniążków na loft i pisania. Teraz, kiedy są już oficjalne, liczę na motywacyjnego kopa w dupę, jak tylko zacznę się ociągać! ;)

I weźcie do siebie w nadchodzącym roku słowa człowieka, który tak, był pijakiem, awanturnikiem, kobieciarzem i outsiderem, ale za to doskonale rozumiał istotę ludzkiej natury: „Życie jest tak dobre, jak dobrym pozwalasz mu być”. /Charles Bukowski/

Long time no see, huh?:)

Good news! It's not that I got bored with writing!;) It’s just hard to get to write when one is so happy.. The year 2011 was all about happy hours, and 2012 finally brought the happy ending;) That's why I recently assumed that there will always be time for joyful creativity, and now I should be squeezing my luck to the last drop. Slowly I'm running out of space to take this happiness and at the same time the hunger for creation makes itself felt. That’s way I am going to write three new texts in January (if they will be columns, I will share them with you right away; if I end up creating something more serious, you will have to wait for it a bit longer;)).

From my observation the best artistic works, music especially, are born in suffering. But you know what? Challenge accepted! Instead of making myself unhappy on purpose, I will use my positive energy to get to the remote corners of your souls, not to describe disintegration of my own.

I wish you all (but only those whom I like and whom I wish well;)) so that the coming year was at least a million times better than this one, coming to an end already. And think carefully about your New Year's resolutions to actually make them happen this time! Mine concern drinking, saving some (any) money to finally buy my dream loft and writing. Well now, as it became official, I'm counting on some motivational kick in the ass, as soon as I start to drag my heels!;)

In the next year heed the words of a man who might have been a drunk, a troublemaker, a womanizer and a maverick, but at the same time well understood the essence of a human nature: "Life is as good as you let it be." /Charles Bukowski/

No komentarze

, by Katarzyna Owsianko

lifestyle

Did curiosity kill The Ket? (Refleksje po obejrzeniu filmu „Jesteś Bogiem” w reżyserii Leszka Dawida)

Do kina poszłam z nastawieniem mocno sceptycznym. Nie dlatego, że wcześniej zrobiłam wywiad na temat tego filmu, kulis oraz przesłanek jego powstania i nie podobały mi się jego rezultaty. Raczej dlatego, że sam temat wydał mi się mocno komercyjny. Na potwierdzenie słuszności moich przypuszczeń wystarczy przytoczyć statystyki - w 9 dni od premiery film zobaczyło już ponad 600 tysięcy osób. Biorąc pod uwagę liczbę widzów w weekend otwarcia "Jesteś Bogiem" zajął trzecie miejsce w Polsce na przestrzeni ostatnich 20 lat po "Panu Tadeuszu" oraz "Kochaj i tańcz".

Najlepszy debiut reżyserski lub drugi film: Leszek Dawid.

Najlepszy debiut aktorski: Marcin Kowalczyk.

Najlepsza drugoplanowa rola męska: Dawid Ogrodnik, Tomasz Schuchardt.

Nagroda Dziennikarzy: Leszek Dawid.

Nagroda internautów Wirtualnej Polski: Leszek Dawid.

Wschodząca gwiazda Elle: Marcin Kowalczyk.

Gdynia oszalała, Złote Lwy tym razem w rytmie hip-hop…

Z drugiej strony, daleko mi do ekstremizmu w postaci odrzucania czegoś, bo ma potencjał, by zdobyć popularność i jest za mało offowe. Jeśli mnie coś interesuje, to nie ma siły, która mnie powstrzyma przed przystąpieniem do badań empirycznych.

A byłam ciekawa, w jaki sposób zostanie przedstawiona historia sprzed zaledwie kilku lat, której większość bohaterów nadal żyje i działa w show businessie. Nie czarujmy się, głównie z uwagi na Magika. Jeszcze niedawno to była taka nasza historia, nasza rapowa legenda, nasza niepowetowana strata. Nas, ludzi urodzonych na początku lat 80-tych, dla których hardcore psycho rap, a potem hip-hop to było brzmienie naszego pokolenia, nasz gówniarski bunt, nasza alternatywa dla muzyki, która wcześniej za sprawą rodziców miała dla nas postać Led Zeppelinów, Black Sabbath czy Beatlesów.

Tak naprawdę zdanie na ten temat miałam wyrobione jeszcze przed obejrzeniem filmu, na samo hasło, że powstaje taki projekt. Seans go nie zmienił, ale ogromny ładunek emocjonalny, który ten film w sobie niesie, wprowadził mnie na chwilę w zadumę. Na tyle, że mimo późnej pory i dość chłodnej aury, wracaliśmy z kumplem z kina pieszo i wymienialiśmy się wrażeniami przy (nie pierwszej i nie ostatniej tego wieczoru) butelce piwa.

Zaczarował mnie Marcin Kowalczyk w roli Magika. Jego spojrzenie i nie dający się zdefiniować wewnętrzny spokój. To jego debiut na wielkim ekranie, a wykreował tak świetną, intrygującą postać, że pod koniec filmu sama poczułam, jakbym straciła kogoś bliskiego. Bo nic mnie tak w ludziach nie pociąga jak charyzma, a Magik był tutaj jej uosobieniem. W przeciwieństwie do Marcina Kowalczyka, dwaj pozostali aktorzy wcielający się w postaci członków Paktofoniki - Tomasz Schuchardt i Dawid Ogrodnik – nie słuchali wcześniej hip-hopu (sic!). Dlatego przygotowania do roli wymagały niejako nauczenia się nowego języka, nowej energii i nowego swagu. W przypadku całej trójki wyszło całkiem wiarygodnie, choć odgrywane samodzielnie sceny rapowania pozostawiają wiele do życzenia (nie wiem, jak Was, ale mnie „Plus i Minus” w wykonaniu Kowalczyka na klatce schodowej przeraziło). Ciekawe, tak swoją drogą, czy dwaj wyżej wspomniani wkręcili się w klimaty rapowe na tyle, żeby w nich ZOSTAĆ. Co do jednego nie mam wątpliwości – sprawili, że ja chciałabym choć na chwilę do tamtych vajbów WRÓCIĆ. Do siebie sprzed tych pieprzonych 10 lat, kiedy najbardziej na świecie liczyła się szczerość, a każde działanie wynikało z potrzeby serca i angażowało je w 100%...

Pamiętam jedną domówkę na Kozanowie, jeszcze w czasach liceum, kilka tygodni po premierze „Kinematografii”, kiedy przez pół nocy paliliśmy i słuchaliśmy wyłącznie tego krążka. W kółko, do momentu, w którym znaliśmy wszystkie kawałki tak dobrze, że wydawało nam się, że płyta ma góra 25 minut. I to wspomnienie, które wróciło za sprawą filmu, sprawiło, że poczułam się… staro, haha. To lekko niepokojące, jak myślisz o wydarzeniu czy okresie w swoim życiu i potrafisz jeszcze przywołać jego dokładny obraz, strzępy rozmów czy zapach ulubionej kurtki, którą miałeś wtedy na sobie. A potem zdajesz sobie sprawę, że to było dekadę temu! I jeszcze ten motyw w filmie ze stacjami muzycznymi, na których w tamtych czasach leciał niemiecki hip-hop. Dobrze pamiętam, jak sama go wtedy przez chwilę słuchałam i niezdrową fascynacją wszystkich koleżanek Samym Deluxem, heh. Jedno mi na pewno z tamtych czasów zostało. Do dzisiaj potrafię relaksować się słuchając muzyki i nie myśląc o niczym innym poza nią.

Przede wszystkim zaintrygował mnie fakt, że ktoś się zainteresował zajawką młodego pokolenia (mam na myśli ostatnie roczniki wychowane na wartościach, a nie te od jak-mi-kupisz-jeansy-to-zrobię-ci-loda i „słoneczka”). Zupełnie jakby film stworzył ktoś, kto sam się tym kiedyś jarał, a dziś może o tym opowiedzieć, bo skończył filmówkę. Z drugiej strony przekonanie reżysera, że ten film pomoże starszemu pokoleniu zrozumieć fascynację młodszego tą „pełną wulgaryzmów i pozbawioną melodii” muzyką jest niepoprawnie optymistyczne. Choćby dlatego, że trochę się spóźnił, bo dzisiaj hip-hop już taki nie jest... Odniosłam wrażenie, że zadaniem filmu było między innymi odczarowanie wizerunku hip-hopu znanego z mediów, pokazujących pijaną i naćpaną młodzież w szerokich spodniach wszczynającą bójki pod monopolem albo okupującą osiedlowe ławki. Na tej płaszczyźnie mnie nie przekonał. Szczerze, to mam wyje*ane na to, jak inni postrzegają tę subkulturę. Byłam jej częścią od lat, uczyłam się jeździć na desce, tagować, latałam z kolegami writerami na graffiti jamy, na oczepinach w liceum zamiast śpiewać Backstreet Boysów jak reszta, rymowałam przerobiony kawałek wrocławskiego Syndykatu (śmiech), weekendy spędzałam na melanżach, a nie w dyskotekach. To jest styl życia, a nie organizacja członkowska, która wymaga zakreślonych na szeroką skalę działań marketingowych i PR-owych. Kropka.

Należy pamiętać, że mamy tu do czynienia z filmem fabularnym, a nie dokumentem. Powinni to sobie wbić do głowy zwłaszcza najmłodsi widzowie, którzy poznali PFK na długo po jej rozwiązaniu oraz osoby wspomniane w filmie i niezadowolone ze sposobu, w jaki to zrobiono. Nie szufladkujmy też Magika, jako kogoś, kto zawsze sępił szlugi, Rahima jako tego, co miał hajsu „tyle, co na bilet”, a Fokusa „zero” (śmiech).

Jeśli film ten ogląda trzydziesto-, czterdziestoparolatek, który nigdy nie słuchał takiej muzyki i nie zna legendy Magika, to prawdopodobnie widzi historię trzech dzieciaków ogarniętych pasją do muzyki, którzy na przekór wszystkiemu starają się zrealizować swoje marzenia. Być może kilkorgu rodzicom, zaciągniętym do kina, uświadomi, jak ogromną rolę mogą i powinni odgrywać w życiu swoich nastoletnich dzieci, poszukujących własnej drogi. Kora Jackowska ostatnio trochę pojechała po bandzie mówiąc, że jak ktoś nie czyta książek, to bierze narkotyki, ale jedno jest pewne - jeśli umysł człowieka nie jest ogarnięty pasją, to człowiek może stracić głowę dla czegokolwiek.

Teorii na temat przyczyn samobójstwa Magika znam kilka – od skutków udawania choroby psychicznej w celu uniknięcia służby wojskowej po narkotyki halucynogenne. Ten temat w filmie jest przedstawiony w taki sposób, że trudno się nie złapać za głowę i nie pomyśleć, że to niemożliwe, że TYLKO TO go pchnęło do ostateczności. Każdemu jest czasem ciężko, przychodzi zwątpienie, chandra, sprawy osobiste, zawodowe i wszystkie inne zaczynają się komplikować. Albo totalnie piep**yć. Ale to, że chwilowo sami nie widzimy rozwiązania, nie znaczy, że ono nie istnieje. Kwintesencją zaszczucia i tragicznych skutków odcięcia się od świata w obliczu problemu był dla mnie zawsze „Dług” Krzysztofa Krazuego. Ale „Jesteś Bogiem” też mi dało do myślenia. Poczułam… wdzięczność. Jestem szczęściarą, że mam tych kilka bliskich osób, które nigdy nie dopuszczają do tego, żeby moja bliźniacza melancholia przekroczyła granicę, za którą zaczyna się psychoza maniakalno-depresyjna. Dziękuję…;)

Nie mogę powiedzieć, że film jest wybitny. Zdarzały się momenty, kiedy czułam się znudzona. Niektóre sceny były niepotrzebne, inne za długie. Nie zrozumcie mnie źle, nie oczekiwałam fajerwerków, prawdziwe życie jest właśnie takie – większość z nas musi po prostu ciężko pracować na to, kim jest i co ma. Zamiast życia na tacy dostaje tacę, z którą lata, żeby mieć na życie. Może gdybym miała mniejszą wiedzę na temat procesu tworzenia muzyki, spojrzałabym na to z większym entuzjazmem. Ale film obejrzany, Ket żyje, ciekawość go nie zgubiła, chyba można więc się do kina wybrać;) Umówmy się, ostatni polski film, o którym wszyscy tak żywo dyskutowali to „Kac Wawa” (śmiech).

Wracając jeszcze do szalejącej popularności filmu i Paktofoniki. Nie podzielam ataku na osoby, które stały się fanami PFK po obejrzeniu filmu. To chyba wynik zazdrości, że mainstream wdziera się w czyjeś undergroundowe wspomnienia i dotyka legendy naszego pokolenia. Niech słuchają, w czym to komu przeszkadza? Że będą się uważać za ekspertów, choć Ty słuchałeś ich jako pierwszy? Jeśli coś zasługuje na uznanie czy szacunek, dlaczego go nie okazywać? A że wielu spośród zdeklarowanych przez kliknięcie „lubię to” fanów danego artysty to fikcja, to już inna sprawa. Przekonał się o tym ostatnio boleśnie choćby Pezet.. Zasada numer jeden – nie przejmuj się rzeczami, na które nie masz wpływu.

Nie ma się też co dziwić, że przybliżenie historii Magika, także sam sposób, w jaki ta historia została opowiedziana, przysporzy mu wielu sympatyków (który fan 2Paca nie spojrzał przychylnym okiem na Biggiego po premierze filmu „Notorious”??). Wszelki kontakt odbiorcy z uosobieniem twórczości, którą podziwia i z którą się utożsamia, a więc z artystą, jest nie lada przeżyciem. Nic tak nie wzmacnia więzi łączącej słuchacza z muzykiem jak udział w jego koncercie, możliwość zbliżenia się do niego na odległość kilku metrów, a co dopiero krótkiej choćby rozmowy. W oparciu o podobny mechanizm psychologiczny kandydaci na prezydenta Stanów Zjednoczonych zjeżdżają cały kraj prześcigając się w liczbie uściśniętych dłoni. Mam tylko nadzieję, że w najbliższych latach na fali popularności tego filmu nie powstaną kolejne o życiu innych polskich raperów… Skoro podkreślają, że do zaoferowania fanom mają swoją muzykę, a nie siebie i swoje życie prywatne, to niech tak zostanie.

Kończąc. Śmierć ma w sobie coś z magii. 2 Pac, Notorious B.I.G., Big L, dalej Jimmy Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain, Amy Winehouse z tzw. Klubu 27, a w Polsce Magik. Ludzie czczą młodo i tragicznie zmarłych artystów i przypisują im, oprócz geniuszu, niezliczoną ilość innych cnót. Abstrahuję w tym momencie od tego, że znamy mnóstwo historii gwiazd, które przeżyły własną legendę i skończyły życie lub właśnie je kończą jako obiekt kpin lub głębokiego współczucia dla zmarnowanego talentu. Po prostu jesteśmy tak skonstruowani, że podziwiamy ludzi, którzy w pełni poświęcili się realizacji swoich marzeń i pasji. Jakby przerażała nas myśl, że i nasze życie mogłoby się tak nagle urwać i że zostawilibyśmy za sobą tyle niezrealizowanych planów. Mówiąc o tych ludziach zapewniamy im nieśmiertelność i trochę też sobie wymówkę, że nie walczymy o własną.

No komentarze

, by Katarzyna Owsianko

HKHA poleca

Czytam, więc jestem, czy jestem tym, co czytam? (I read therefore I am, or I am what I read?)

*Scroll down for the English version*

Znacie na pewno co najmniej kilka wariacji tych powiedzeń – o myśleniu, jedzeniu i sporą ilość żartobliwych (jeśli czytacie, oczywiście;) ). Ja dzisiaj o czytaniu, bo z lekkim sercem mogę powiedzieć, że uwielbiam.

Po co właściwie czytać? Podręczniki i lektury z obowiązku, ale niech już im będzie, że jakąś tam wiedzę i przekaz niosą. Ale beletrystykę? Patrząc na liczbę książek zalegających na księgarnianych półkach nie można się oprzeć wrażeniu, że dzisiaj każdy może pisać. Najlepiej byłoby mieć znajomości, ale czasem wystarczy szokujący temat et voilà! Podobnie jest z blogami;) I fotomodelingiem^{^[1]}. Dzisiaj każdy może wszystko. (Jeśli nie możecie sobie wyobrazić życia bez iPhone’a, iPoda, iPada (i iPaida, oczywiście!), to przypomnijcie sobie czasy, kiedy jak ktoś się spóźnił na ustawkę, to nie miał szans się dowiedzieć, gdzie się wszyscy podziali, bo NIE BYŁO jeszcze telefonów komórkowych.) Tyle tylko, że nikt „nie ma na nic czasu”, ledwo jednym uchem słucha wiadomości, a jak już trafi mu w ręce jakiś dziennik, to zadowala się nagłówkami artykułów z pierwszych kilku stron (chyba, że jest to „Fakt”, bo tam podobno zaczyna się lekturę od końca). Przecież seriale się same nie obejrzą, pierdoły same nie popchną znajomym, alkohol poza naszym krwiobiegiem też jakiś smutny, fejsbuń sam nie skomcia foci psiapsiółów i psiapsiółek. Jeszcze żeby ludzie leżeli brzuchem do góry i kontemplowali muzykę, rozkminiali angielskie wielokrotne rymy i metafory...

No i tak witamy pokolenie hejtujących-żygających-włanczających-poszłych-zajebistych-lookających-słitaśnych-komciających-lofciających gimbusów. Którym jest bez różnicy czy robią komuś łaskę czy laskę. Język, którego nie da się uprościć i koło polskiego to może i leżał, ale całkiem dawno i tylko przez chwilę. Co gorsza, nie tylko stroniące od lektury ofiary systemu edukacyjnego się nim posługują. Tylko że dla nich, spędzających trzecią część swojego czasu w cyberprzestrzeni, jest to podstawowe narzędzie komunikacji. Podobne tendencje obserwuję u swoich wykształconych znajomych, w tym absolwentów kierunków filologicznych. Nienawidzę tych wszystkich thxów, plsów, LOLi (lubię za to xo, bo mi się kojarzy z XO;) ). I błędów ortograficznych, ghrrr! Większość ludzi to wzrokowcy, dlatego u tych, którzy nie czytają, automatyczne sprawdzanie pisowni nie działa i po napisaniu „żygam” nie włącza im się czerwona lampka. Dramat… Lektura jest też być może ostatnią deską ratunku dla korpo-szczurów (jeśli cokolwiek może ich jeszcze zbawić), którzy nie przygotowują projektów pism, nie przesyłają dalej wiadomości, nie odbywają rozmów telefonicznych i nie potrzebują niczego pilnie, tylko draftują, forłardują, są na kolu i to wszystko asap, oczywiście. W wyniku intensywnego użycia Internetu i wzajemnego pobłażania w realnym otoczeniu mówimy coraz prościej i brzydziej, poza ukochanymi przekleństwami, najpopularniejszy przymiotnik to „zajebisty”, a swój stosunek to przedmiotu lub osoby określamy wyłącznie przy użyciu słów fajny-niefajny. A być prostym może każdy, to żadne wyzwanie. Sztuką jest sprawiać, żeby ludzie z przyjemnością nas słuchali. Panowie, przyznajcie, że typ dziewczyny ‘kur*a-ale-się-wczoraj-naebałam’ nie kwalifikuje się do przedstawienia mamie. Ile z kolei pozytywnych cech, zupełnie nie związanych z mową, przypisujemy ludziom, którzy się ładnie wysławiają! Od razu się człowiek prostuje, skupia i nerwowo szuka w pamięci jakiegoś lepszego sposobu wyrażenia zainteresowania tym, co słyszy, niż „no nie pier*ol!”. Zagadnieniu komunikacji werbalnej z pewnością poświęcę więcej czasu przy innej okazji.

Nie zrozumcie mnie źle, nie chodzi o to, żeby w towarzystwie móc wyrecytować tytuły 357 pozycji przeczytanych w tym roku (choć nic nie stoi na przeszkodzie, żeby prowadzić z tego skrupulatne notatki na biblionetce;)). O samych zaletach czytania książek nie chcę się rozpisywać, bo w przystępny sposób ten temat wyczerpała Szwedzka Akademia Literatury Dziecięcej (zob. http://www.bibliotekaspmich.kylos.pl/zaletyksiazki.php).

Uważam, że każdy, kto nie stawia sobie za cel przejść przez życie jako półidiota, powinien czytać co najmniej kilka książek w roku. Jeśli go nudzi klasyka i zapierające dech w piersi powieści przygodowe (kocham „Hrabiego Monte Christo”!), zawsze zostaje mu kryminał, literatura faktu, fantasy, romanse czy „Świat według Clarksona”. Z doświadczenia wiem, że nawet najbardziej oporni nie odmówią jednemu pisarzowi. Przynajmniej jak ja namawiam (uśmiech). Charles Bukowski. Autor, którego darzę szczególnym rodzajem sympatii i długo mogłabym o nim mówić, ale to nie pora na pean na jego cześć (choć, co się odwlecze...). W skrócie – poeta i pisarz, którego twórczość w dużej mierze opisuje jego własne awanturnicze życie i doświadczenia z alkoholem, kobietami, biedą, hazardem, próbę ucieczki przed systemem i jego wymaganiami na rzecz możliwie niezależnej egzystencji. Olbrzymi dystans do ludzi i niewielkie wobec nich oczekiwania, a jednocześnie widoczna potrzeba bliskości, zrozumienie ludzkiej natury, także świadomość własnych słabości. Wszystko napisane prostym, swobodnie wulgarnym językiem i niejednokrotnie zabawne do łez. Oczywiście, jeśli zaczniemy lekturę od „Z szynką raz!”, bo inaczej ktoś mógłby go wziąć za niedorozwiniętego i obleśnego starucha z problemem alkoholowym! O, i już się rozpisuję… Pytanie, które chcę postawić jest następujące - jajko czy kura? Czy trzeba być alkoholikiem, żeby lubić tę melanżową prozę, rozpływać się nad naturalistycznymi opisami jego przyrodzenia zanurzającego się w anonimowych i łaknących choćby otarcia się o sławę piz*ach czy barowych bójek nad ranem w alkoholowym amoku? A może właśnie ziejąca z kart jego powieści manifestacja wolności, zachęta do pozostawania wiernemu sobie mimo niesprzyjających okoliczności jest tym, co porywa? A tryb życia outsidera i alkoholika czytelnik zaczyna akceptować i przyswajać dopiero z czasem, wsiąkając w atmosferę kolejnych opowiadań? W tym przypadku więc fakt, że dobrze się go czyta przy butelce wina jest wtórny;) Nie raz się zastanawiam czy i w jaki sposób podobałby mi się Bukowski, gdybym nie piła tyle, co on. Czy to lektura jego opowiadań miała rozstrzygający wpływ na decyzję, że najlepszy rodzaj śmierci to ten, który wybrał Ben Sanderson w „Leaving Las Vegas”? Czy, gdyby nie on, sięgnęłabym po Henry’ego Millera, jednego z JEGO ulubionych pisarzy? Albo teraz po kolejnego łyka?

I dalej, jaka byłaby moja inteligencja emocjonalna, gdyby nie uwielbienie dla literatury z zakresu psychologii społecznej i wywierania wpływu na ludzi? Gdzie najbardziej chciałabym pojechać na wakacje, gdybym 10 lat temu w małej chatce pod Żywcem nie sięgnęła przypadkiem po zakurzoną „Rozmowę w ›Katedrze‹”? Jaki wybrałabym kierunek studiów, znając wcześniej wartką akcję thrillerów prawniczych Grishama…?

Bardzo dużo pytań, prawda? W butelce odpowiedzi już nie znajdę. Pusta. Poszukam jej więc w literaturze;)

[1] - What’s your agency?

- Instagram!;)

***

Siedemnaście zalet czytania książek

według Szwedzkiej Akademii Literatury Dziecięcej

1. Książka pomaga nam rozwijać język i słownictwo. Uczy nas wyrażać myśli i rozumieć innych.

2. Książka rozwija myślenie. Dostarcza nam pojęć myślowych i nowych idei, rozszerza naszą świadomość i nasz świat.

3. Książka pobudza fantazję, uczy budować obrazy w wyobraźni.

4. Książka dostarcza nam wiedzy o innych krajach i kulturach, o przyrodzie, technice, historii, o tym wszystkim, o czym chcielibyśmy dowiedzieć się czegoś więcej.

5. Książka rozwija nasze uczucia i zdolność do empatii. Wyrabia w nas umiejętność wczucia się w czyjąś sytuację.

6. Książka dodaje sił i zapału. Dostarcza nam rozrywki i emocji. Może rozśmieszyć lub zasmucić. Może pocieszyć i wskazać nowe możliwości.

7. Książka może stawiać pytania, które angażują i pobudzają do dalszych przemyśleń.

8. Książka uczy nas etyki. Skłania do namysłu nad tym, co słuszne, a co nie, co dobre, a co złe.

9. Książka może wytłumaczyć rzeczywistość i pomóc w zrozumieniu zależności.

10. Książka może udowodnić, że często pytanie ma więcej niż jedną odpowiedź, że na problem da się spojrzeć z różnych stron. Może podpowiedzieć inne sposoby rozwiązywania konfliktów niż przemoc.

11. Książka pomaga nam zrozumieć siebie. Odkrycie, że są inni, którzy myślą jak my, że mamy prawo do swoich odczuć i reakcji, umacnia nasze poczucie własnej wartości.

12. Książka pomaga nam zrozumieć innych. Lektura książek pisarzy z innej epoki, innego świata, i odkrywanie, że ich myśli i odczucia nie różnią się od naszych, buduje tolerancję dla innych kultur i zapobiega uprzedzeniom.

13. Książka jest naszym towarzyszem w samotności. Łatwo wziąć ją ze sobą i czytać gdziekolwiek. Z biblioteki można ja wypożyczyć za darmo i nie trzeba podłączać jej do prądu.

14. Książka jest częścią naszego dziedzictwa kulturowego. Dzięki niej mamy wspólne doświadczenia i punkty odniesienia.

15. Dobra książka dla dzieci, którą można czytać na głos, przynosi radość dzieciom i dorosłym. Buduje pomost między pokoleniami.

16. Książka dla dzieci to pierwsze spotkanie z literaturą - nieograniczonym światem, z którego czerpiemy przez całe życie. To bardzo ważne spotkanie, gdyż, jeśli nie zostanie zmarnowane, pokaże, ile może dać dobra literatura.

17. Literatura dziecięca wzbogaca kulturę kraju. Daje pracę wielu ludziom: pisarzom, ilustratorom, wydawcom, redaktorom, drukarzom, recenzentom, księgarzom, bibliotekarzom... Literaturę dziecięcą można również eksportować przynosząc krajowi dochód i uznanie za granicą.

***

PS. Specjalne podziękowania dla mojego ulubionego penmate'a, który pomógł mi wczoraj dokończyć niniejszego posta rozstrzygając spór między ci*ami a piz*ami. OMG, dziękuję;)

**********

I read therefore I am, or I am what I read?

I am sure you know at least a few variations of the sayings used in the title of this post - about thinking, eating, and quite a number of humorous ones (if you read, of course ;)). Today I want to talk about reading because with a light heart, I can say I love it.

Why actually read? Textbooks and readings - because they are obligatory. All right, some of them actually bring knowledge and carry the message. But fiction? Looking at the number of books littering the bookshops’ shelves one just can’t help the feeling that nowadays anyone can be a writer. It would be best to have connections to start but sometimes a shocking topic is enough, et voilà! The same story with blogs ;) And photomodeling^[1]. Today, anyone can do anything. (If you can’t imagine your life without iPhone, iPod, iPad (and iPaid, of course!), try to recall the times when if someone was late for a meeting, he didn’t have a chance to find out where everybody was, because THERE WERE NO cellphones). Except that everyone ‘has no time for anything’ - they only listen to the evening news with half an ear, and if they come across with a newspaper, they are satisfied with the headings of articles from the first few pages (unless it’s a daily ‘Fakt’, because they say that in this case one begins reading from the end). After all, serials are not gonna watch themselves, rumors spread themselves and alcohol seems so sad outside our bloodstream. Neither will Facebook itself comment on your BFs’ and GFs’ pictures. If at least people lazed and contemplated music, trying to figure out English multiple rhymes and metaphors... And so welcome to the generation of hating everything-misspelling-addicted to Facebook-narcissistic teenagers. Who doesn’t see the difference between ‘your’ and ‘you’re’. Who use language which can’t be more simplified and has less in common with the proper Polish than a polisher. And the worst thing is that not only ignorant teenagers speak it. Only for them, spending a third of their time in cyberspace, it is a basic tool of communication. Sadly, I observe similar trends among my educated friends, including philology graduates. I hate all these ‘thx’, ‘pls’, ‘lol’ abbreviations (I like ‘xo’ tough, because it reminds me of the XO ;)). And spelling mistakes, ghrrr! Most people are visualizers, so for those who do not read, the inner automatic spell check does not work, and writing ‘inteligance’ does not turn on the red light. Real drama ... Reading is also perhaps the last hope for corpo-rats (if anything can save them yet) who create ridiculous Polish versions of foreign words instead of using words that already exist in their own language. As a result of the intensive use of the Internet and mutual indulgence in everyday life, our language becomes easier and uglier. Apart from our beloved bad words, the most popular adjective is ‘fucking awesome’ and we describe our relationship to the object or person exclusively with words ‘cool’ or ‘uncool’. And it’s easy to be simple, it's no challenge. The trick is to make people to be happy to listen to us. Gentlemen, you must admit, that a girl of 'oh-fuck-I-got-so-drunk-last-night’ type is not the one you would like to introduce to your mother. How many positive attributes, on the other hand, completely not related to speech, we assign to people who express themselves properly! One instantly straightens up, focuses and nervously starts searching for a better way to express interest in what he hears than ‘you’re fuckin’ kiddin’ me!’. Most surely I will focus on the verbal communication issues on another occasion. Don’t get me wrong, it's not about throwing titles of 357 books you’ve read this year (there’s nothing wrong in making notes at biblionetka.pl tough;)). I don’t want to dwell on the benefits of reading books, this topic was already exhausted by the Swedish Academy of Children's Literature (http://www.bibliotekaspmich.kylos.pl/zaletyksiazki.php).

I think that someone who likes to think of himself as something more than half-idiot should read at least couple of books a year. If you get bored with classic and breathtaking adventure novels (I love ‘The Count of Monte Cristo’!), there is always crime, non-fiction, fantasy, romance and ’The World According to Clarkson’. In my experience, even the most reluctant ones won’t say no to one writer. At least as I urge (smile). Charles Bukowski. The author whom I like in a very special way and about whom I could talk long, but now it's not the time for a paean in his honor (although all is not lost that is delayed...). In brief - a poet and writer whose work largely describes his own adventurous life and his experiences with alcohol, women, poverty, gambling, attempts to escape the system and its requirements, to live possibly independent life. While being very distant from people and having low expectations of them, at the same time he apparently needs intimacy, has a great understanding of human nature and is aware of his own weaknesses. He uses simple, naturally vulgar language and is often funny to tears. Of course, if you start reading from 'Ham on rye!’, otherwise one could take him for a retarded and disgusting old man with an alcohol problem! Oh, and I’m already starting to dwell... The question I want to raise is which came first, chicken or the egg? Do you have to be an alcoholic to enjoy this drunken prose, to rave about naturalistic descriptions of his genitals dipping into anonymous pussies craving to at least rub themselves against fame, or bar fights about dawn resulting from an alcohol-induced amok? Or perhaps the manifestation of freedom striking from the pages of his novels and appeal to stay true to oneself despite the unfavorable circumstances is what enraptures? And reader starts to internalize the lifestyle of an outsider and alcoholic with time, after soaking in the atmosphere of another story of his? In such a case, the fact that it reads well with a bottle of wine is secondary ;) Sometimes I wonder whether and how I would like Bukowski’s works if I didn’t drink as much as he did. Did his stories brought me to conclusion that the best way to die is the one Ben Sanderson chose in ‘Leaving Las Vegas’? Or, if not him, would I reach for Henry Miller, one of HIS favorite writers? Or now, would I take another sip?

And going forward, what would be my emotional intelligence like, if I wasn’t so much interested in the literature of social psychology and influence? What would be my perfect holiday destination if 10 years ago in a small hut somewhere around Żywiec I didn’t find ‘Conversation in the Cathedral’ all covered in dust? What would I study, knowing before the fast-paced action of Grisham’s legal thrillers ...?

A lot of questions, right? I will definitely not find the answers in the bottle. It’s empty. I guess I will have to look for them in the literature ;)

[1] - What’s your agency?

- Instagram!;)

***

Seventeen Reasons For Children´s Books

by the Swedish Academy of Children's Literature

1. Books can entertain and excite us. They can make us laugh and cry. They can comfort us
and show us new possibilities.

2. Books help us develop our language and our vocabulary.

3. Books stimulate our imagination and train us in finding inner images.

4. Books can awaken in us new and interesting issues which give us something to think
about.

5. Books develop our thinking. They give us concepts to think with and new ideas. They
widen our consciousness and our world.

6. Books give us knowledge about other countries and other ways of life, about nature,
technology, history, and everything under the sun that we might want to know more about.

7. Books develop our capacity to empathise. They give us a chance to put ourselves in the
position of others and understand their emotions.

8. Books make us reflect on what's right or wrong, good or bad.

9. Books can explain reality and help us understand how matters are connected.

10. Books can show us that there's not always only one answer to a question, but that most
things can be seen from different points of view.

11. Books help us understand ourselves. It strengthens our self-confidence to realise that
others think as we do and feel as we do.

12. Books help us understand that all of us are different, too. Reading books written by
authors from other times and other cultures increases tolerance and helps combat prejudice.

13. Books provide company when we're lonely. They are easy to take with you and can be
read anywhere. They can be borrowed for free from a library.

14. Books are part of our cultural inheritance. They give us common reading experiences
and a common frame of reference.

15. A good children's book can be read out loud so that both young and old enjoy it. It can
be a link between generations.

16. Children’s books provide work for many people: authors, illustrators, editors, printers,
graphic designers, proof readers, photographers, librarians, publishers, book sellers, and
others. Children's books contribute to a rich cultural life. They are important cultural exports,
which make our country known abroad.

17. The children's book is our first contact with literature, a never-ending world, lasting all
our lives.

PS. Special thanks to my favourite panmate who helped me to finish this post by deciding a dispute between pussies and cunts. OMG, thank you;)

No komentarze

, by Katarzyna Owsianko

Pages

2013

Did curiosity kill The Ket? (Refleksje po obejrzeniu filmu „Jesteś Bogiem” w reżyserii Leszka Dawida)

Czytam, więc jestem, czy jestem tym, co czytam? (I read therefore I am, or I am what I read?)

Polecany post

"Kot w pustym mieszkaniu"

The Ket

recent posts

Follow Ket on Instagram

Blog Archive

Search in this blog

Popular Posts

Pages

2013

Did curiosity kill The Ket? (Refleksje po obejrzeniu filmu „Jesteś Bogiem” w reżyserii Leszka Dawida)

Czytam, więc jestem, czy jestem tym, co czytam? (I read therefore I am, or I am what I read?)

Polecany post

"Kot w pustym mieszkaniu"

The Ket

recent posts

Follow Ket on Instagram

Blog Archive

Search in this blog

Subskrybuj Keta

Popular Posts

Subscribe

Labels