*Scroll down for the English version*

          Każdy z nas zna kogoś lub słyszał o kimś, kto robił sobie przerwę od Facebooka. Jest to temat trudny, krępujący i kontrowersyjny, ponieważ niewielu ludzi potrafi szczerze przyznać się, że ten amerykański portal społecznościowy ma większe znacznie w ich życiu niż powinien. To może ja zacznę. „Cześć, mam na imię Kasia i byłam uzależniona od Facebooka”.

Uzależnienie to duże słowo. Co do zasady nie lubimy takich. Jako dobry przykład może tu posłużyć alkohol – każdy lubi się naj*bać w weekend, a jak jest z kim, to i w tygodniu można się napić - wódki niekoniecznie, natomiast piwo to nie alkohol, a wino upija powoli, więc też spoko. Ale nikt nie ma problemu z alkoholem. Przecież alkoholik to bezdomny - wiadomo. Na społeczny ostracyzm nie naraża nas także używanie słowa „uzależnienie” w kontekście kawy, seriali, adrenaliny i słodyczy. Kiedyś fajnie było też palić, obecnie nie jest to w dobrym guście, chyba że jesteś prowincjonalnym dekadentem lub stołecznym birbantem. W każdym innym przypadku nie ma mowy o przyznawaniu się do słabości – ani przed sobą samym, ani tym bardziej przed innymi. Smetto quando voglio. A social media są tylko formą komunikacji, nieodłączną częścią naszej nowej cyber-rzeczywistości – nie zajmuje się względem nich stanowiska, po prostu się z nich korzysta. Ty na Facebooku grasz w Texas HoldEm, ona obserwuje trendy modowe, on prowadzi firmowy fanpage, ja komunikuję się ze znajomymi – nikt nikomu w monitor nie zagląda i czasu nie liczy. Stara dobra omerta.

Istnieje co prawda Facebookowa kindersztuba – co wypada robić, a co jest źle widziane i z pewnością nie zasłuży na las kciuków. Nie ma jednak ścisłych norm użytkowania, a tym samym granicy, po przekroczeniu której użytkownikowi powinna się zapalić czerwona lampka ostrzegawcza. Bo i nikomu nie zależy na wyznaczeniu takiej granicy. W praktyce problem nie istnieje dopóki sam go nie dostrzeżesz.

Jak poznać, że sytuacja wymyka się spod kontroli?

Zacznijmy od tego, że sprawdzasz każde powiadomienie, które raz po raz brzdęka na komórce. Niestety, zwykle nie jest to wiadomość od tej dziewczyny, w której skrycie się kochasz ani informacja, że wygrałeś iPhone’a 6 w popularnym konkursie, tylko przypomnienie o jakimś wydarzeniu, na które i tak się nie wybierasz. Musisz przestać obserwować posta, którego skomentowałeś licząc na wzajemność, bo denerwują Cię komentarze ludzi, których nie znasz, znacznie śmieszniejsze niż ten Twój. Wrzucasz nowe zdjęcie i następnie spędzasz pół godziny lajkując wszystkie po kolei zdjęcia na tablicy, żeby możliwie duża liczba znajomych odnotowała Twoją ostatnią aktywność. W komunikacji miejskiej zamiast po książkę sięgasz raz po raz po telefon – mimo, że widziałaś już wszystkie aktualności znajomych, zaglądasz na ekran i uparcie odświeżasz widok. Co prawda nic nie dzwoniło, ani nie wibrowało, ale jednak postanawiasz sprawdzić. Jesz zimne posiłki, bo przed konsumpcją musisz zaaranżować stolik, znajomych i wreszcie znaleźć odpowiedni kadr do zdjęcia (nawet nie jesteś na tyle asertywny, żeby potem poprosić o podgrzanie jedzenia). Zamawiasz drinki, których nie lubisz, ale lepiej się prezentują. Chodzisz w miejsca, za którymi nie przepadasz, ale wiesz, że wypada Ci się w nich zameldować. Nie bierzesz aktywnie udziału w dyskusji w knajpie ze znajomymi, bo śledzisz przyrost polubień pod checkinem. Nieudokumentowana wizyta na siłowni się nie liczy. Własnoręcznie zrobione danie nie smakuje uprzednio niesfotografowane. Wewnętrzny imperatyw każe Ci informować znajomych, że jest piątek, jest ciepło, jest zimo, pada deszcz, świeci słońce, niedługo wybory, mamy elekta, padła bramka, sędzia kalosz, po ile truskawki itd. Bardziej niż fala zdjęć cudzych dzieci i posiłków (Twoje są ok), denerwuje Cię brak jakiejkolwiek aktywności i aktualizacji konta u niektórych znajomych – a przecież, jak masz okazję z nimi porozmawiać, okazuje się, że dobrze wiedzą, co u Ciebie słychać. Skacze Ci ciśnienie i jednego po drugim przestajesz obserwować, niektórych blokujesz (sic!) - a umówmy się, to już nie są przelewki. Godzinami zastanawiasz się, czy zaprosić kogoś do znajomych – czy wypada, jak zostanie odebrane, jak skomentowane, oceniasz ze strategicznego punktu widzenia, czy polubić zdjęcie, skomentować je, wysłać zaczepkę – odczuwasz przy tym niezrozumiały dla Ciebie samego niepokój. W końcu to nie jest „zwykłe kliknięcie”, ono może zdecydować o Twoim życiu w najbliższych tygodniach! Dzień w pracy spędzasz zastanawiając się nad następnym wymyślnym postem. Albo naciskasz obsesyjnie-kompulsywnie wszystko jak leci w obawie o utratę swojej wirtualnej popularności. Wejście na Fejsa staje się ostatnią rzeczą, którą robisz przed zaśnięciem i pierwszą po przebudzeniu.

W pewnym momencie zaczyna Cię to męczyć. Postanawiasz, że usuniesz tę aplikację z telefonu i zostawisz sobie tylko Messengera (do szybkiego kontaktu), bo inaczej zwariujesz od nadmiaru powiadomień i informacji! Ale znowu… co jeśli ominie Cię przez to coś ważnego?!

„Próbują wysłać mnie na odwyk”

Nie lubię mieć poczucia, że nie mogę żyć bez czegoś, że mój dobry nastrój zależy od jakiegoś czynnika zewnętrznego. Dlatego staram się nie przywiązywać do ludzi, stanów i rzeczy. Bo nie zawsze będzie w pobliżu ulubiony barman lub kawałek tortu bezowego. A najprostsza droga do przyzwyczajenia to częsta obecność jakiegoś X w życiu. Najzdrowszy stan to różnorodność i elastyczność na zmiany. Mała liczba czynników w dużych ilościach wprowadza nas w tryb energooszczędny – czujemy się może i bezpiecznie, ale też mało kreatywnie. Nuda. Gdy zdałam sobie sprawę, że pełen etat na Facebooku jest nie do pogodzenia z pełnowartościowym życiem poza nim, postanowiłam przejąć kontrolę nad sytuacją. Nie będę tańczyć jak mi te bipy, brzdęki i inne zagrają! Jeśli chodzi o walkę z uzależnieniami, jestem zwolennikiem radykalnych rozwiązań. Cackanie się ze sobą to może i „nieodzowna część naszej natury”, ale jak trzeba, to potrafimy być silni. Nie rzuca się palenia ograniczając liczbę wypalanych papierosów, ani alkoholu zmniejszając litraż lub volumen – działamy nie na 5, 11 czy 40, tylko na 100%. Uspokoję Was - wszelkie formy uzależnienia służą nam tylko do odrywania się od rzeczywistości, a nie warunkują naszego bytu.

Część z Was dobrze wie, o czym mówię, nawet jeśli Wasze M.O. jest odwrotne niż to opisane powyżej - ostentacyjnie deklarujecie, że Facebook jest Wam niepotrzebny i praktycznie nic tam nie wrzucacie. To po co w ogóle macie na nim konto?;) I dlaczego ostatnie Wasze logowanie miało miejsce 24 minuty temu? Z doświadczenia wiem, że co do zasady nieliczni są w stanie wygłosić to straszne zdanie zaczynające się od: „Cześć, mam na imię x i jestem uzależniony od…”.

Ostatnie pożegnanie (Off we go)

Wiecie, skąd ta pewność? Gdy ja je wypowiedziałam i zdecydowałam, że zlikwiduję konto na Facebooku, najpierw wysłałam zawiadomienia do bliższych i dalszych znajomych – głównie tych ze skrzynki odbiorczej, z którymi rzeczywiście utrzymuję kontakt i takich, o których wiedziałam, że nie mają mojego numeru telefonu (przecież, byłam wtedy przekonana, że jak ja nie podstawię im tego pod nos, to nigdy nie znajdą). Lakoniczna wiadomość w stylu: „Hej, robię sobie od jutra dłuższą przerwę od fejsa. Proszę mnie szukać pod telefonem xxx, mailem xxx albo na whatsappie! Pozdrawiam serdecznie, k” wywołała lawinę odpowiedzi. Czyli przede wszystkim - wszyscy jesteście na Facebooku, nawet jak Was nie widać;) A odzew był ogromny i bardzo emocjonalny. Kilkadziesiąt osób zareagowało w ciągu kilku minut. Nie zdawałam sobie sprawy, że robię coś, co w oczach wielu ludzi uchodzi za szaleństwo! Usłyszałam pytania w stylu: „ale co się stało?”, „skąd taka poważna decyzja?” albo „detoks?” Początkowo wydało mi się to urocze. Spodobał mi się pomysł, że pobędę sobie przez jakiś czas maverickiem i zrobię coś, na co wiele osób najwyraźniej nie ma odwagi. Poczułam, że „po drugiej stronie” może być całkiem ciekawie.

Im więcej było takich wiadomości, tym większej nabrałam pewności, że robię dobrze. Każda z nich była jakby świadectwem nadawcy, że on sam boryka się z problemem nadmiernego użytkowania social mediów, z którym nie może sobie poradzić lub do którego (co częste) nie chce się przyznać. Pełne melancholii: "Ja też próbowałem, ale mi sie nie udało..." czy "Powodzenia! Ja wytrzymałam tylko dwa tygodnie" nie pozostawiły złudzeń. Poczułam się, jakbym opuszczała sektę! Albo oddział deliryków, jak w „Pod Mocnym Aniołem” Pilcha – jedni życzyli mi, żebym wytrwała w postanowieniu, inni uśmiechali się drwiąco przekonani, że i tak zaraz wrócę. Bo on tego nie ma odwrotu. Bo nie ma życia bez fejsa. Bez lajków. Bez tablicy. Bo podglądam, więc jestem. 

Jak było?

Może Was zszokuję, ale okazało się, że istnieje życie poza FB;) Odruch sięgania po telefon w poszukiwaniu Facebookowych powiadomień zanika w ciągu kilku dni (jak nietrenowany mięsień, tylko tysiąc razy szybciej). Przez kolejne tygodnie o tym portalu przypominają Ci jedynie pytania znajomych o to, jak sobie radzisz bez niego. Po kilku miesiącach zastanawiasz się, jak to w ogóle możliwe, że kiedykolwiek z niego korzystałeś. Zyskujesz mnóstwo czasu i tylko Twoja wyobraźnia stanowi ograniczenie, na co możesz go przeznaczyć.

Zaczynasz robić więcej z myślą o sobie niż o innych. Powoli zdajesz sobie sprawę z tego, że dobre dla Ciebie i wartościowe jest to, co Ty za takie uważasz, nie inni. Stajesz się punktem odniesienia własnej wartości i przestajesz szukać jej potwierdzenia na zewnątrz. Stopniowo dociera do Ciebie, że bardziej niż szczegóły Twojego porządku dnia znajomych interesują śmieszne filmiki, kupony promocyjne, motywujące hasła, wzruszające historie, ostrzeżenia przed niebezpieczeństwem, apele o solidarność i więcej filmików z kotami. No chyba, że jesteś Kanye Westem albo Stephem Currym – możesz publikować, co Ci się żywnie podoba.

Dowiadujesz się o ważnych wydarzeniach z życia znajomych z przekazów ustnych – pojawia się ciekawość, zaczyna działać wyobraźnia, dzwonisz do nich z pytaniem lub gratulacjami, odczuwasz prawdziwe emocje. Gdyby to był jeden z kilkunastu tego dnia newsów na tablicy, przesycony informacjami i pokłuty przez bodźce prawdopodobnie pozostałbyś na niego obojętny. Ewentualnie zdobyłbyś się na kliknięcie lajka. Taka trochę martwica mózgu.

Tylko żebyśmy się źle nie zrozumieli – nie uważam, że użytkowanie Facebooka to choroba (choć jest zaraźliwe). Aplikacja sama w sobie ma liczne korzyści (nie będę ich wymieniać, bo kilka na pewno przyszło Wam do głowy w trakcie lektury tego tekstu). Ważne jest po prostu, aby dobrze określić jej rolę w swoim życiu – ma być dodatkiem do niego, a nie esencją. A zdrowe podejście do sprawy wymaga dystansu, nie którego można nabrać nie ruszając się z miejsca. Czasami potrzebne jest porównanie: życie z Facebookiem – życie bez Facebooka, a jak inaczej się o tym przekonać, jeśli nie drogą poznania empirycznego? (#CzyEskimosKtóryMaCzteryPsyJestBogatyCzyBiednyNieWieszBoNieMaszPorównania;))

Co mi dała przerwa od Facebooka?

Obaliła kilka mitów;)

Mit 1: Ludzie, których nie ma na Facebooku, nie istnieją.

Prawda: Żyją i mają się dobrze. To nie tylko Ci, którzy nie mają dostępu do Internetu, są niepiśmienni, zbyt starzy na technologię, niewystarczająco popularni i dziwacy. To również osoby, które w pełni świadomie decydują się na wykluczenie z mainstreamu. Buntownicy z wyboru. Tacy, którzy stawiają na jakość relacji i są świadomi tego, ile siebie, komu i kiedy chcą dać. I zaufajcie, że jeśli ktoś chce się z Wami skontaktować, mimo że nie korzystacie z social mediów, to znajdzie sposób.

Mit 2: Wszystkie ważne rzeczy, o których powinieneś wiedzieć, pojawiają się na Twojej tablicy.

Prawda: Prawdopodobnie nie masz pojęcia, co się dzieje na świecie. Wielu ludzi traktuje Facebooka jako cenne narzędzie informacyjne. A tak naprawdę Twoja tablica to chaos, a nie rzetelne źródło istotnych wiadomości lokalnych i międzynarodowych. Informacje pojawiające się na niej to – oprócz przypadkowych postów Twoich znajomych - wypadkowa Twoich – również przypadkowych - polubień na przestrzeni kilku lat. Masz tam ulubione zespoły, polityków, koty, marki odzieżowe, knajpy, Chodakowską, pieski, pocztę kwiatową, Victoria’s Secret, dentystę, kultowe filmy, ciekawostki przyrodnicze, Demotywatory, blogerki modowe, strony fanklubów gwiazd kina, vlogerów i inną Wiedzę Bezużyteczną. To tak jak czytanie streszczenia zamiast lektury – po prostu nie wiesz, co tracisz.

Mit 3: Facebook to jedyna droga komunikacji ze znajomymi z zagranicy.

Prawda: Do szybkiego kontaktu są komunikatory, na przykład WhatsApp albo choćby Messenger. Do tradycyjnej korespondencji macie pocztę, w tym mailową. Jak często zadajecie sobie trud napisać do kogoś pełną wiadomość – taką ze wstępem, rozwinięciem i zakończeniem? Osobiście – jeśli nie mam możliwości wybrać się z kimś na spacer, filiżankę kawy czy szklankę rumu - stokroć bardziej wolę usiąść raz na dłużej i uporządkować myśli, którymi chcę się podzielić z drugą osobą w mailu, niż „klikać” z nią na Fejsie, czyli wymieniać zdawkowe zdania i emotikony przez trzy godziny z krótszymi i dłuższymi przerwami na konwersacje w innych okienkach, pracę, konsumpcję, karmienie, surfowanie po necie, analizę tablicy i milion innych nieznośnych powodów.

Mit 4: Facebook nie zubaża

Prawda: Bardziej od opisanego powyżej przerywanego stosunku werbalnego nie podoba mi się niechlujność wypowiedzi (np. laski mi nie robicie, ze nie uzywacie polskich znakow) i nadużywanie obrazków. Oczywiście, przyspiesza to komunikację, ale w sumie po co się śpieszyć? Jak macie akurat coś innego ważnego do zrobienia, to zawsze można odłożyć rozmowę na później albo zadzwonić. Zmiana formy komunikacji z wymiany długich, złożonych zdań wypowiadanych przez żywe stworzenie (bogatsze o wymiar niewerbalny) na ważne tematy w przerzucanie się obrazkami mocno mnie rozczarowała. Internetowe memy są śmieszne, ale jest wiele ciekawszych tematów do rozmowy.

Na naszych oczach narodziła się nowa instytucja: „Przyjaźnienie się na Facebooku”, czyli nie tradycyjne służenie drugiemu człowiekowi uchem, ramieniem i pomocną dłonią, tylko kurtuazyjna wymiana lajków i komentarzy pod statusami. Granice tej przyjaźni wyznacza cyberprzestrzeń, a zasady jej savoire vivre’u dopuszczają mijanie się bez słowa na ulicy i chowanie się za regały w supermarkecie na widok Przyjaciela z Facebooka.

Podsumowując kwestię zubażania - oszczędzić można na niewychodzeniu ze znajomymi na kawę, piwo, do kina czy teatru. Tylko czy to wzbogaca?

Mit 5: Dzięki Facebookowi pamiętam o urodzinach znajomych

Prawda: A w jaki sposób jest to dla Ciebie tak naprawdę ważne?:) Pomyśl, ilu masz w swoim Facebookowym gronie znajomych, z którymi kontaktujesz się jedynie raz w roku wrzucając im życzenia na oś czasu (bo aplikacja skutecznie Ci o tym przypomniała). O których nie myślisz przez wszystkie pozostałe dni roku i nie masz ochoty się do nich odezwać. Idąc dalej – jak wielu z nich składasz życzenia zwyczajnie licząc na wzajemność? Bo dlaczego na wallu, publicznie, a nie w prywatnej wiadomości, albo przez telefon?

Mit 6: Lajki są miernikiem Twojej wartości

Prawda: Cokolwiek o tym myślisz - nie są. Zdrowe relacje z innymi ludźmi nie powinny się sprowadzać do teatru zajebistości. To, co wnosisz do znajomości, to Ty sam – tak jak teraz stoisz lub siedzisz, ze wszystkimi zaletami i kilkoma małymi wadami. Czujesz się gorszy, bo jak inni nie jeździsz na nartach, nie skaczesz na bungee, nie trenujesz Muay Thai, nie hodujesz jadowitych gadów, nie nurkujesz głębinowo i nie śmigasz na kajcie? Nie mówisz w siedmiu językach, nie skończyłeś ośmiu kierunków i dziewięciu specjalistycznych kursów? Szczerze – na koniec dnia nie pamiętam, kto się czym zajmował i co zwiedził, tylko jego energię – pozytywną lub nie. Mój ulubiony typ ludzi to ci szczerzy sami ze sobą, na tyle odważni, żeby pokazać swoje słabości i silni, by bronić swoich przekonań, nawet jeśli są niepopularne. Krótko mówiąc - albo jest efekt WOW i chemia z drugim człowiekiem, albo jej nie ma. Nie żyjemy po to, żeby robić wrażenie na innych. I tyle.

Mit 7: Wirtualny wizerunek = charakter w prawdziwym życiu

Prawda: Nie zawsze. Po pierwsze - zgodzimy się chyba wszyscy, że Facebook jest narzędziem służącym do KREOWANIA swojego wizerunku w sieci. Wrzucamy zdjęcia w najlepszych momentach, z najszerszym uśmiechem, w najmodniejszej knajpie i w „najlepszym czasie antenowym”. Choć co do zasady zdajemy sobie z tego sprawę, badania socjologiczne wykazują czarno na białym, że nasycanie się dowodami na wspaniałe życie innych powoduje u niektórych obniżenie poczucia własnej wyjątkowości, a przez to wartości i doła. A jak wspomniałam powyżej, jest więcej kryteriów oceny wartości człowieka niż liczba podróży zagranicznych i wcale nie muszą się one sumować.

Po drugie - często ludzie dzielący się najbardziej odważnymi treściami są najmniej pewni siebie. Łatwiej badać im reakcje znajomych w sieci i uczyć się w ten sposób tego, co wolno, a czego nie. Za co będą nagradzani sympatią, a co grozi towarzyską katastrofą. W dyskusji na żywo trzeba mieć jaja, żeby się wycofać z kontrowersyjnego stanowiska, w viralu wystarczy kliknąć „usuń”.

Mit 8: Wykluczony z Facebookowej wspólnoty tracę coś ważnego

Prawda: O alternatywnych kanałach komunikacji ze znajomymi już wspomniałam. Wszystkie niespersonalizowane treści obecne na Facebooku można znaleźć w innych źródłach - większość udostępnianych nowinek to ponowne publikacje z krajowych lub zagranicznych portali. Chcesz wiedzieć, co u koleżanki z podstawówki, a masz ją tylko na Fejsie? Wyślij jej wiadomość – zapytaj, co u niej, opowiedz, co u Ciebie, nie ograniczaj się do pobieżnego przeglądu galerii zdjęć i jej ostatnich postów. Brzmi dziwnie?

Ja wiem, że młodszym trudno sobie wyobrazić życie bez Facebooka, skoro starsi nie potrafią sobie przypomnieć, że jeszcze całkiem niedawno funkcjonowali zarówno bez Internetu, jak i bez telefonów komórkowych. Mimo to, ludzie jakoś się komunikowali. Za kilka lat Fejs być może będzie przeżytkiem, o którym nikt nie będzie pamiętał. Może przyjdą inne portale, w które rzucimy się na główkę, z zamkniętymi oczami. I być może ja sama będę ich użytkownikiem. Ale mam poczucie, że dzięki przerwie przewartościowałam swoje podejście do wirtualnego świata, rozumiem go i wiem, gdzie w mojej opinii przebiega granica między realem a fantazją. Wszystkim Wam polecam to samo.

Mit 9: Da się ukryć na Facebooku 

Prawda: Nie da się;) Można się ukryć PRZED social mediami, ale nie NA nich. Zaufajcie, że brak zdjęcia profilowego i zablokowana lista znajomych nie stanowią żadnej przeszkody dla kogoś, kto chce Was znaleźć. Nie musicie być szczególnie aktywni, wiele mówią o Was również Wasi znajomi, ich posty i oznaczenia, a nawet sam fakt blokowania przez Was dostępu do informacji o sobie. Jaki jest zresztą sens publikowania treści i ukrywania ich przed połową znajomych, bo są „dalsi” i nie chcecie, żeby wszystko o Was wiedzieli? Nie łatwiej byłoby zweryfikować listę znajomych i pożegnać się z tymi, którzy de facto nimi nie są? Sami się eksponujecie na różnego rodzaju ryzyka bezrefleksyjnie przyjmując zaproszenia od nieznajomych i pochopnie zapraszając takich, z którymi zajebiście bawiliście się na jakiejś imprezie. Komplet najdoskonalszych skryptów portalu nie zabezpieczy Was przed brakiem wyobraźni.

Przy okazji lektury tego tekstu zróbcie ćwiczenie z analizą swoich ustawień prywatności. Nikt nie czyta warunków aktualizacji, a mam wrażenie, że z każdą kolejną jest jak z za małą kołdrą w zimną noc – albo masz zakryte nogi, albo głowę, albo lewy bok, albo prawy.

Mit 10: Facebook jest zły, ale trzeba go mieć

Prawda: Tak, pod warunkiem, że prowadzisz działalność biznesową za jego pośrednictwem lub przy jego użyciu. Albo jesteś freelancerem i łatwiej Ci się tam kontaktować z potencjalnymi pracodawcami. Lub gwiazdą, która dzięki podkręcaniu hype’u na siebie za pomocą social mediów zapewnia sobie wyższe dochody. W każdym innym wypadku nie jest to obowiązkowe.

Dlaczego znowu tu jestem?

Abstrahując od banalnego spostrzeżenia, że łatwiej mi do Was dotrzeć z tym postem za pośrednictwem Facebooka, powiedzmy sobie szczerze - Facebook to cenne źródło informacji;) I wspaniałe narzędzie do podglądania! Cóż, gdyby mnie ktoś zapytał o wady, powiedziałabym, że moja ciekawość nie zna granic (angielskie powiedzenie „Curiosity killed the cat” jest o mnie;) ) i wiele z moich działań jest podporządkowanych jej zaspokojeniu. Jednocześnie bez ciekawości nie ma mądrości, co czyni moją wadę jedną z zalet! #winning

Więc dlaczego nie? ;)

Epilog

Kto nie ma mojego telefonu albo maila, a ma ochotę być ze mną w kontakcie – „zapraszam na priv”;) Sama nie wiem, jak długo jeszcze i w jakiej formie (Kasia czy Half Ket Half Amazing) zabawię na Facebooku;) Tylko żebyśmy mieli jasność – nie jestem po to, żeby każdemu z Was oddać kawałek swojego czasu, energii, siebie na Waszych warunkach. Życzyłabym sobie po prostu, żeby nasza znajomość była pełna – nie jestem tylko posągową Katarzyną, która dumnie spogląda nas Was ze zdjęć, nie tylko Kaśką piszącą elokwentne felietony, nie tylko Kotem a raczej ćmą barową, zawsze na jednym Old Fashioned. To różne oblicza mojej złożonej osobowości, refleksy bogatego życia wewnętrznego i dopiero wszystkie razem to ja. A nie da się ich wszystkich poznać inaczej niż offline.

Skąd wiadomo, że opowiedziana przeze mnie historia wydarzyła się naprawdę? Że mi, a nie badanej na potrzeby naukowe grupie ankietowanych? I kiedy kończy się rzetelny opis stanu faktycznego a zaczyna się kreacja? Jedni chowają się za substancje psychoaktywne, inni za social media, a ja piszę;) Don’t hate the player, hate the game.


                                                         ***



How do you know that this story really happened? That it happened to me, not a group of respondents in a scientific research? And when does the accurate description of the facts end and the literary fiction begin? Some hide behind psychoactive substances, others behind social media. I write;) Don’t hate the player, hate the game.