*Scroll down for the English version*

Bywają takie stany, w których w ramach samobiczowania za wydumane winy odmawiamy sobie nawet tych rzeczy, które sprawiają nam przyjemność. Bez sensu. Przecież nikt nam nie zrobi tak dobrze, jak my sami. Ja lubię pisać.

Emocje zależą od myśli.

„Napisz o wyższości deszczu nad śniegiem! Myślę, że ten motyw nie jest wystarczająco (sic!) omówiony w literaturze [czy jest w ogóle? – przyp. red.]. Być może przysłużysz się ludzkości, a na pewno będzie to dobre ćwiczenie intelektualne dla ciebie” – powiedziała moja przyjaciółka nad trzecią szklanką tego beżowego likieru, który podają w samolotach. Chyba pół żartem, ale gdyby wszyscy moi znajomi życzyli sobie na okoliczność imienin, urodzin i na inne umowne okazje wyłącznie moich tekstów, fundusze z „prawdziwych” prezentów mogłabym odłożyć na przykład na Remingtona. Nie, żebym zamierzała na nim pisać, ale mam taką fanaberię, żeby postawić go na niskiej ławie naprzeciwko drzwi balkonowych. Siadać przy niej po turecku z kubkiem kawy i zbierać myśli.

Myśli wywołują emocje.

No to do dzieła.

(a) [Krytyczne zdanie o śniegu: ………………………………………………………………..]

(b) [Krótki pean o deszczu: ………………………………………………………………..]

Pauza. Refleksja. Czy warto poświęcać czas na tego typu rozważania? Czy w obliczu codziennych problemów własnych, całego świata i transcendencji nie są to zwykłe dywagacje? Czy nie lepiej zająć się czymś innym? Ważnym? Czy chce mi się nad tym w ogóle zastanawiać? Czy ja mam na to czas?

Ludzie zwykle powtarzają, że życie to krótka chwila, moment, ułamek wieczności, że dlatego carpe diem. A T.S. Eliot powiedział: „Życie jest bardzo długie”. I miał rację, jakby się nad tym dłużej zastanowić. Na przykład, wielu z Was 8-godzinny dzień pracy dłuży się nieraz w nieskończoność. A takich dni mamy w tygodniu 5, w miesiącu 20, w roku 240, a w ciągu 35 lat pracy zawodowej 8,400. Rzeczywiście, to na pewno mija jak z bicza strzelił. Nieskończona to jest ilość spraw, rzeczy i relacji, jakie człowiek jest w stanie popsuć w trakcie swojego „krótkiego” życia.

Czas nie płynie ani szybko, ani wolno, zawsze płynie tak samo. Mimo tego, co lubimy o sobie myśleć, nie jest podatny na turbulencje i zawirowania występujące w naszych prywatnych życiach. W każdej części świata doba ma 24 godziny i to jak je wykorzystujemy, zależy wyłącznie od nas. Ja wiem, że Wy to wiecie. Tak samo jak to, żeby zmienić opony zanim zima rozpocznie się na dobre i żeby nie przebiegać na czerwonym.

Na przykład. Możemy wiecznie narzekać, że brakuje nam snu albo nauczyć się spać i jednocześnie wypoczywać – odpowiednio dobrać materac i poduszkę, wietrzyć pokój przed snem, w ciągu dnia zapewnić sobie trochę ruchu i świeżego powietrza, darować sobie jeden odcinek „Plotkary”, a na dobranoc nie raczyć się butelką wina. Czy dwoma. Albo spróbować snu polifazowego (3 godziny snu podstawowego w nocy plus 3 drzemki 20-minutowe w ciągu dnia) - podobno rewelacyjnie podnosi wydajność. Zawsze jest jakieś rozwiązanie. Tylko my jesteśmy z natury leniwi. De facto nawet nasz mózg nie pracuje, kiedy nie musi i wiele czynności wykonujemy bezrefleksyjnie, automatycznie. Nie ma takich okoliczności, z którymi nie moglibyśmy się uporać przez sterowanie własnymi myślami.

Wracając do tematu (a propos sterowania). Mogłabym przytoczyć przewrotne cytaty o śniegu, np.

„– Śnieg jest bardzo piękny, prawda? Czysty, niczym nie skalany…

– …i zimny!

– Jak ręka anioła zemsty.” /Źródło: serial Batman/

Albo:

„Śnieg: woda w proszku.” /Sławomir Mrożek/

Potem bronić deszczu, mówiąc:

„Jeśli wystarczająco długo patrzy się na deszcz i nie myśli o niczym, człowieka stopniowo ogarnia uczucie, że jego ciało się uwalnia, otrząsa z rzeczywistości świata. Deszcz ma hipnotyzującą moc.” /Haruki Murakami/

I dalej:

„Grze miłosnej nigdy nie przeszkadza ani deszcz, ani ciemność.” /Robert Fulghum/ – Ani słowa o śniegu!

Ale to byłaby czysta erystyka, a nie ona jest dzisiaj głównym bohaterem. To jest tekst imieninowy, sklecony naprędce na specjalne zamówienie. Pochwała deszczu, a nie intelektualne poszukiwanie odpowiedzi na tę porywającą hipotezę o jego wyższości nad śniegiem. A zatem.

Jest obiektywnym i niepodważalnym faktem, że śnieg może się kojarzyć wyłącznie z zimnem, szarością, krótkim dniem i skostniałymi palcami. Krukami żerującymi przy złowieszczo gołych drzewach. Bałwanami. Czerwonokrwistością. Zamarzniętym ciałem pod budynkiem dworca kolejowego na przedmieściach. Solą na butach. Wielogodzinnymi opóźnieniami pociągów (”Sorry, taki mamy klimat”). Żółtymi popsimi tunelami przy przejściu dla pieszych. Zaśmieconymi trawnikami w pierwszych dniach wiosny. Lenistwem i niezdecydowaniem płatków śniegu. Bezsensownością zimy w mieście. Śmiercią.

A deszcz to przecież życie, wiosna, oczyszczenie, nowy początek. Szelest liści w parku. Namiętny pocałunek na środku ulicy. Mżawka. Jednorazowa parasolka z Rossmanna. Kalosze. Kałużowe lusterka. Prawidłowa gospodarka wodna. Roześmiane, ubłocone po kokardę dzieci. Gwałtowna letnia burza z piorunami. Ukojenie dla suchej ziemi. Drewniany pomost i zasypana kroplami deszczu wzburzona tafla jeziora. Lepsze branie na rybach. Pachnące runo leśne i grzyby. Spacer po parku. Brak komarów. Wolność. Beztroska. Wieczór pod ciepłym kocem z kubkiem kakao. Dzwonienie kropli rozbijających się o parapet. I tylko po deszczu możemy zobaczyć tęczę.

A tak na serio, nieważne czy czekamy na deszcz czy śnieg. Nieważne, co planujemy, patrząc na niego przez okno. Te plany trzeba przekuwać w realne działanie. Bo nauka świadomego myślenia jest tylko środkiem do celu. A celem jest nauczyć się przeżywać szczęście i to nie tylko intelektualnie, ale i realnie.

To, co czujemy, jest reakcją na to, o czym myślimy.

Chciałoby się rzec, że to truizm, ale gdyby tak było, nie słyszelibyśmy o setkach tysięcy ludzi na świecie popadających w depresję, funkcjonujących dzięki antydepresantom, piszących listy pożegnalne. Więc niech nie będzie to pustosłowie, tylko mantra. Nie wierzycie w skuteczność mantry? Zastanówcie się ile razy powtarzaliście jakieś kłamstwo, aż w końcu sami zaczynaliście w nie wierzyć? Dlaczego dla odmiany nie wykorzystać tego sugestywnego mechanizmu w słusznym celu?

***

Jaką rolę odgrywa w moim życiu esej o opadach atmosferycznych? Sprawia, że czuję się szczęśliwa. Niby zabawne, że po kilku miesiącach marazmu, to uczucie zapewniło mi raptem 1000 słów wyrzuconych z siebie spontanicznie. Jednak uczucie to poprzedziła myśl, że podstępna prośba o imieninowy esej, z pozoru pozbawiona znaczenia, sprawiła, że wracam do gry. Wygląda na to, że czasami lepiej się na chwilę zatrzymać, złapać kilka głębszych oddechów, rozciągnąć się i dopiero biec dalej, niż nabawić się zakwasów, odcisków i tym samym na jakiś czas wykluczyć się z wyścigu.

Twoja S.

Warszawa, 21 stycznia 2014 r.

                                                                      ***