(1) Nieodpowiedzialnej polityki wewnętrznej i zagranicznej niekompetentnych karłów moralnych. 

Jeśli nie zgadzacie się z punktem pierwszym, dalej czytacie na własną odpowiedzialność, bo będzie dosadniej.

(2) Hipokryzji i podwójnej komunikacji. 

Zarzucania opozycji tego, co PIS sam robi. Manipulowania prawdą i wyrywania zdań z kontekstu. Mówienia o wstawaniu z kolan i nawoływania do spędzania wolnego czasu na klęczniku. Postulat bezwzględnej ochrony płodu wynikający z religijnego przekonania o "świętości" życia mógłby zasługiwać na szacunek (niekoniecznie akceptację), gdyby ortodoksyjni zwolennicy PIS-u z równym szacunkiem odnosili się do ludzi z krwi i kości o innych niż oni poglądach.

(3) Stawiania na piedestał cierpienia. 

Wywoływania poczucia winy i nawoływania do pokuty. Napiętnowania radości życia. Babrania się w najgorszej przeszłości i snucia najczarniejszych wizji przyszłości.

(4) Zarządzania przez strach. 

Najłatwiej jest zjednać sobie tłum wskazując na istnienie (choćby enigmatycznego) Wroga, przed którym ciżbę może obronić jedynie Wroga Wskazujący. Ktoś powiedział kiedyś, że nie ma skuteczniejszego narzędzia trzymania za mordę niż strach. Po raz kolejny przekonujemy się, jakie to strasznie prawdziwe.

(5) Mieszania religii w sprawy państwowe. 

Szanuję to, że niektórzy ludzie mają potrzebę wierzyć. Nie zgadzam się jednak na to, żeby narzucali innym swoje poglądy i przy użyciu instrumentów prawnych ingerowali w tak indywidualną kwestię, jaką jest wiara jednostki (lub jej brak). Może niektórych zszokuje ten fakt (głównie tych, którzy wypierają ze świadomości, że otaczająca ich rzeczywistość, niezależnie od ich woli, się zmienia), ale większość Polaków nie jest katolikami. Pierwsze sakramenty przyjmuje pod naciskiem rodziców, którzy nie chcą narażać dzieci na ostracyzm społeczny, kolejne jako wymóg do zawarcia w przyszłości ślubu kościelnego (nie, nie po to, żeby ślubować w obliczu boga – dla białej sukienki i marszu na organach). Wierzenie i niepraktykowanie to nie jest katolicyzm, co najwyżej jakaś bliżej nieokreślona forma chrześcijaństwa. Nie zgadzam się na rządy żadnej religii, zwłaszcza takiej, której podstawowe zasady podważają sami wyznawcy.

(6) Mowy i polityki nienawiści. 

Jeśli tak właśnie każe postępować religia głoszona i narzucana przez PIS, to nie powinni straszyć Polaków islamem, bo wyznawcy tych dwóch religii mają ze sobą dużo więcej wspólnego niż im się wydaje. Mam dość obrażania mnie za to, że mam poglądy odbiegające od „jedynej słusznej linii partii”. Obrzucania się błotem przez zwolenników odmiennych opcji politycznych zamiast merytorycznej dyskusji i zaakceptowania faktu, że być może nigdy się nawzajem nie przekonają do swoich racji. Zwłaszcza, że to potyczka między tym, co jedni myślą a w co drudzy wierzą - nierozwiązywalna.

(7) Nacjonalizmu. 

Rozumiem, że tożsamość narodowa jest wypełnieniem potrzeby przynależności. Nigdzie nie jest jednak napisane, że aby kochać własny naród, trzeba gardzić wszystkimi innymi. Ani że kolejną z potrzeb sklasyfikowanych przez Maslowa, potrzebę uznania, można osiągnąć tylko przemocą.

(8) Decyzji motywowanych kompleksami i niskim poczuciem własnej wartości. 

PIS mówi, że Polska ma być wielka? Świetnie. Z zapartym tchem czekam na dowody na ich strategicznie, długoterminowe myślenie i branie pod uwagę interesów geopolitycznych. Na budowanie silnej pozycji czynem, a nie słowem (poniżającym innych). Bo to, co robi w tej chwili, to prosta droga do (kolejnej) zagranicznej interwencji. Gołymi pięściami można wygrać na podwórku. Polityka międzynarodowa wymaga innego kalibru broni. W konsekwencji prowadzonych aktualnie działań Polska nie będzie rosła, tylko puchła - od postępującego rozkładu.

(9) Infantylnych wytłumaczeń. 

I naiwnej wiary w nie. Głupcom się nie dziwię, ale i nie do nich się zwracam. Oni wyobrażają sobie chyba, że na Wiejskiej stoi wypełniony po brzegi skarbiec, z którego żadna dotychczasowa władza nie chciała nic dawać biednym obywatelom. I dopiero jak przyszedł dobry PIS, to zaczął się dzielić majątkiem z Polakami. Ani słowa o obligacjach, rujnowaniu systemu emerytalnego, o tym jak uderzają nas po kieszeniach podatki, którymi obciążane są największe korporacje i instytucje finansowe. Może im to bez różnicy, bo i tak funkcjonują gdzieś między MOPS-em, parafią a szarą strefą, nie martwiąc się nawet o własne potomstwo i smakując się wyjątkowo we wszystkim tym, co mówi im władza, tylko dlatego, że chcą to usłyszeć. Ale nie chcę, żeby tacy ludzie decydowali o moim życiu.

(10) Bicia piany. 

Usprawiedliwiania niewłaściwego postępowania tym, że inni też tak robili w przeszłości. Nie można by tak zrobić dla kraju czegoś dobrego MIMO TEGO, że ktoś wcześniej tego zaniechał? Mam dość przerzucania się nic niewnoszącymi argumentami i „mniejszego zła”. To się musi wreszcie skończyć.

(11) Bezkarności winnych. 

I bierności pokrzywdzonych. Tu nie ma co czekać na karmę ani rozliczenie przez historię. Wielka szkoda, że nie mamy opozycji z prawdziwego zdarzenia. Zgłaszane przez nich wyrazy oburzenia nie są właściwym środkiem do walki z fanatyzmem. Dobrze, że chociaż sprawdza się stare powiedzenie, że gdzie diabeł nie może (tak, tak, już słyszę te: „no właśnie, właśnie! To robota diabła!”), tam babę pośle.

(12) Ignorancji. 

Nie ma usprawiedliwienia dla braku wiedzy. Jeśli kogoś szokuje fakt, że za zasłoną dymną gorących i burzących krew w żyłach tematów rząd wprowadza szereg innych niekorzystnych rozwiązań (choćby CETA), to, za przeproszeniem, w dupie był i gówno widział. Oby mniej religijna część społeczeństwa sprawiła, że PIS się na tym wzniecaniu pożarów sparzy.

(13) Filozofów, którzy swoją wiedzę opierają na nagłówkach, nie czyniąc najmniejszych starań o jej pogłębienie. Rozumiem, że takie życie po łebkach daje im więcej czasu na jakieś bezwartościowe „rytuały” (telewizję, trolling internetowy, nałogi), ale apeluję o jedno – niech się w takim razie publicznie swoimi upośledzeniami myślowymi nie dzielą.

(14) Naiwności. 

Zamykanie oczu na realne problemy stawia czyniących tak w jednym rzędzie z małymi dziećmi, które wierzą, że nie widać ich po zamknięciu oczu. Jak głęboko PIS musi zaingerować w życie zwykłego obywatela, żeby zaczęło mu to przeszkadzać? Jak wiele wolności da sobie odebrać za 500 zł i obietnicę życia wiecznego za nienawiść wobec niewiernych? Mi nie jest wszystko jedno i widzę różnicę między życiem a egzystencją. Patrzę dalej niż na koniec własnego nosa i czubki odświętnych lakierków – na przyszłość kolejnych pokoleń i tego kraju. I to, bardziej niż koszulka „Smoleńsk ’44 pamiętamy”, jest dla mnie patriotyzm.

(15) Demoralizacji. 

Nie wierzę w pozytywne efekty systemu, w którym uczciwie pracującym obywatelom każe się płacić podatki, a niepracujących obdarowuje się kolejnymi zasiłkami. Nie każdemu należy się po równo. Nagradzanie ambitnych i pracowitych w taki sam sposób jak miernych i leniwych, tych pierwszych zniechęci do dalszych wysiłków, a tych drugich uczyni wiecznymi nierobami i cwaniakami (żeby im ta kiełbasa wyborcza nie stanęła w gardle).

(16) Braku wyobraźni. 

Nie ma cienia wątpliwości, że osoby opowiadające się za rozwiązaniami radykalnymi, nie potrafią sobie wyobrazić siebie lub członków najbliższej rodziny w obliczu prawdziwego dylematu – od konsekwencji za prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu po aborcję czy karę śmierci. Abstrakcyjny twór, jakim jest naród, nijak się ma do jednostkowych dramatów.

(17) Braku szacunku. 

Ludzie nie potrafią dyskutować. Zamiast przedstawiać argumenty przemawiające za własną racją, obrzucają się obelgami ad personam. W ich świecie nie ma miejsca na inne światopoglądy. Jak ktoś ma inne zdanie na określony temat niż my, to zakładamy, że nie posiada wszystkich danych. Gdy mu je przekażemy, a on nadal upiera się przy swoim zdaniu, uznajemy go za debila. Serio?

(18) Uproszczeń. 

Że jak coś nie jest lewicowe, to jest prawicowe. Że jak jesteś za PIS-em, to jesteś dobrym człowiekiem. Że jak nie jesteś za PIS-em, to będziesz się smażył w piekle. Że jak jesteś za ustawą antyaborcyjną, to w każdej innej kwestii masz takie same poglądy jak Pawłowicz. Że jak jesteś przeciwko, to marzysz o zabijaniu płodów. Że jak dajesz wyraz oburzeniu w jednej szczególnie nurtującej cię kwestii, to zasługujesz na szyderę, bo na pewno nie masz pojęcia o innych. Że twój udział w manifestacji lub zmiana zdjęcia profilowego nie wpłynie bezpośrednio na działanie rządu. Należy (chociaż próbować) zrozumieć, że świat nie jest tylko czarny albo tylko biały. Z mózgiem jest jak z mięśniem – u tych, którzy go nie używają, zanika.

Czarny Protest i manifestacje w licznych miastach Polski udowodnił, że nie tylko ja jestem wku*wiona. Cieszę się, że osoby dotąd milczące zaczynają zabierać głos. Mam nadzieję, że niezdecydowani, widząc skalę protestu, odważą się na zajęcie stanowiska w sprawie. Nie wiem, jak inni, ale ja nie lubię być traktowana jak idiota. Oby ten wspólny gniew i niezgoda na urąganie ludzkiej godności przełożyły się na chęć działania.

Bo tego właśnie wymaga powstrzymanie rozwoju nacjonalizmu i dezintegracji struktur demokratycznych - działania. Można powiedzieć, że gdyby przeciwnicy skrajnej prawicy skorzystali ze swojego obywatelskiego prawa do wyboru władz państwowych, to może teraz nie musieliby wychodzić na ulice. Ale każdy ma prawo do popełniania błędów, a tylko głupi człowiek się na nich nie uczy. A dzisiaj nawet tak błahy gest jak zmiana zdjęcia profilowego czy udostępnianie politycznych treści w mediach społecznościowych wymaga pewnej odwagi (przynajmniej w przypadku jednostek świadomych swoich działań, dla których nie jest to wyłącznie forma konformizmu i uleganie aktualnie panującym trendom). Przy aktualnym stanie polaryzacji społeczeństwa, na porządku dziennym są burzliwe wymiany zdań, wyzwisk oraz wyrzucanie się z grona znajomych. Choćby z tego powodu zniechęcanie do takiej formy protestu, jako niewystarczającej, jest niesłuszne. Czasy Internetu przyniosły nam całe rzesze ludzi, którzy potrafią tylko krytykować zachowania innych, oceniać ich wartość, a sami są niezdolni do tworzenia. Oczywiście dobrze by było, gdyby obywatelska aktywność nie kończyła się na tym symbolicznym geście. Ale najważniejszy jest pierwszy krok, nawet mały, potem wypadki nabierają zupełnie innego charakteru i tempa.

Trudno uwierzyć, jak szybko historia zatacza koło. Wychodzę dzisiaj na ulicę, żeby wyrazić swój protest przeciwko działaniom rządu - tak jak robili to nasi rodzice i jak uczono nas na lekcjach historii współczesnej. 3 października byłam na Placu Zamkowym – to nie pierwsza i nie ostatnia manifestacja, w której wezmę udział, bo zmiana aktualnego stanu rzeczy jest konieczna. Europa stoi w obliczu poważnego kryzysu. Struktury, które zostały stworzone po II wojnie światowej do, upraszczając, zapobieżenia kolejnym konfliktom zbrojnym na tym obszarze, przestają być wydolne. Ludzie zepsuci dobrobytem, zapominają o ideach. Demokracja dojrzewa i przyjmuje niepokojącą formę, w której inteligencja (i nie jest to pojęcie tożsame z posiadaniem tytułu naukowego) usuwa się z życia politycznego, a do głosu dochodzą i nabierają apetytu na partycypację we władzy ludzie niewykształceni, niekompetentni i niepotrafiący wyjść ponad własny punkt widzenia i interes. Narastające napięcia wewnątrz Unii Europejskiej oraz naciski na nią z zewnątrz, z pewnością będą brzemienne w skutkach, o czym przekonamy się być może już w najbliższej przyszłości. Przeraża mnie myśl, że wtedy na czele naszego skłóconego ze wszystkimi kraju nadal będzie stał owładnięty chęcią zemsty szaleniec z sobie podobnym  entouragem. Ma on rację mówiąc, że działa z mandatu narodu – może wdrażać w życie wytwory swojego chorego umysłu zarówno dzięki tym, którzy oddali na niego głos, jak i wszystkim przeciwnikom skrajnej prawicy, którzy nie głosowali, bo  „nie interesują się polityką”, „bo polityka ich nie dotyczy”. Należy mu jednak pokazać, że myli się co do tego, że będąc w posiadaniu tego mandatu, wolno mu wszystko i bezkarnie. Błagam, nie udowadniajmy, że wolność i demokracja to wartości, do których jeszcze nie dojrzeliśmy i z którymi nie potrafimy się obchodzić. 

18 Drops of Bitterness