Nie ma życia bez hips życia (Czy ogarnia nas zbiorowa hipsteria?) [There is no life without its hipster side. (Are we facing a collective hy(p)steria?)]
niedziela, stycznia 13, 2013*Scroll down for the English version*
Panoszą się
wszędzie z tymi swoimi zadartymi nosami, wytartymi rurkami i drogimi gadżetami.
Won do fryzjera, a potem do pracy, nieroby! Je*ać hipsterów, prawda?! Wszyscy jesteśmy
w tej kwestii zgodni i tak naprawdę istnieje tylko jeden drobny szkopuł - zdecydowana
większość nie ma pojęcia, o kim mowa;) (nie,
nie o hippisach!) Spokojnie, celem tego felietonu nie jest studium hipstera. Jeśli
kogoś taka analiza interesuje (w co szczerze wątpię), odsyłam do nielicznej i
głównie anglojęzycznej literatury na ten temat. Bardziej niż naukę, mam dzisiaj
na myśli zabawę. W adwokata diabła.
To chyba nie do
końca tak, że najbardziej śmiejemy się z hipsterów, bo nikt wcześniej nie był
taki niedorzeczny. To prawda, hipsterskie stylizacje nie raz mi udowodniały, że
jeszcze niejedno mnie w życiu zaskoczy. Ale powód, dla którego są aktualnie na
celowniku, jest zapewne taki, że ta subkultura, a może „subkultura”, jest
najnowsza. Gros osób zapytanych, kim jest hipster, wzruszy obojętnie ramionami.
Część jednym tchem wymieni ogólnie przyjęte atrybuty ich stylu – okulary w
dużych oprawkach, szalik, wąskie spodnie, trampki, flanelową koszulę, kapelusz
itd. Większość będzie się zarzekać, że w życiu by się tak nie ubrała. I to jest
istota rzeczy. Nie ubraliby się również jak punk, got czy otaku. Bo
przynależność do jakiejś grupy wymaga podjęcia decyzji, sprecyzowania swoich
poglądów i ich manifestacji, a w dzisiejszych czasach większość ludzi ma z tym
problem. Coraz częściej skłaniamy się ku relatywizmowi, ku przekonaniu, że
wszystko ma dwie strony medalu i nie ma rzeczy bezwzględnych. Jedyny Absolut, w
jaki wierzymy ma pokaźny wybór smaków i raczej nas nie zawiedzie do nieba, a co
najwyżej wystrzeli na parę godzin na orbitę, a potem zapewni twarde lądowanie
na głowie. Ta enigmatyczna subkultura jest prawdopodobnie jedną z najbardziej
niezaangażowanych[1]. Owszem,
przyjmuje się, że poglądy jej przedstawicieli są mocno lewicujące (m.in. postulat
pomocy słabszym, równouprawnienia kobiet i wszelkich mniejszości, ekologia czy
weganizm). Ale są bardziej wyznawane niż głoszone. Hipsterski vajb rozwija się
głównie na płaszczyźnie modowej i muzycznej, a nie ideowej. To styl bycia i
ubierania się, niezależna muzyka i sztuka w ogóle.
Hipsterzy skupiają
się na swoim życiu, swoich zainteresowaniach, nie chcą wiedzieć, kto jest
aktualnie u władzy i jaki ma program polityczny, nie chcą chłonąc wiedzy
ogólnej, tylko sięgać po te konkretne fragmenty rzeczywistości, które ich
interesują. Dotychczas funkcjonowało przekonanie, że ogólne wykształcenie ma
ogromną wartość, że członek przyszłej elity powinien mieć pojęcie o wszystkim i
na każdy temat móc się wypowiedzieć. A aktualnie obserwujemy zwrot ku
specjalizacji. Który pogląd jest słuszny? Na pewno pierwszy z nich jest
bardziej zachowawczy. To trochę opcja dla ludzi, którzy chcą poznać wszystko po
trochu, żeby w razie życiowego niepowodzenia elastycznie i możliwie bezboleśnie
zmienić obszar działania. Druga z kolei jest dla odważnych i dla ludzi z pasją,
którzy po prostu wierzą w swoje możliwości.
A ideą, która
leży u podstaw tego zjawiska społecznego, jest ucieczka od przeciętności. Chęć
wyróżniania się na tle innych nie jest sama w sobie niczym złym. Zarzut, że
mimo oczywistego żonglowania stylami i estetykami, w ostatecznym rozrachunku
wszyscy hipsterzy wyglądają i zachowują się tak samo, że ich nonkonformizm jest
tylko pozorny, nie do końca do mnie przemawia. Istotą grupy nie jest
odróżnianie się od siebie nawzajem, tylko od INNYCH. A do subkultury nie trzeba
się zapisać, po prostu implementuje się we własnych życiu charakterystyczne dla
niej elementy.
Jeśli największe
domy handlowe (a więc mainstream i komercha) zainteresowały się tym stylem,
możemy być bardziej spokojni o młode pokolenie – dla nich hipster to będzie
tylko sposób ubierania się, jak glamour czy klasyczna elegancja. Wchodząc do
H&M mam czasem wrażenie, że nową polityką tej firmy jest nas przebierać, a
nie ubierać. A oni kolekcje stworzone przy współpracy z Jimmym Choo czy Versace
puszczają pomiędzy te powstające dzięki żmudnej pracy cool hunterów, prowadzących
tajny nadzór nad środowiskami hipsterskimi. Ta inwigilacja, skądinąd, może mieć
pozytywne aspekty. Korzystając z pełnych entuzjazmu poszukiwań hipsterów,
możemy poznać nową, ciekawą sztukę. Nie mówię o studiowaniu estetyki na
przykładzie wysiękowego zapalenia
skóry. Bez przesady, inteligentny człowiek nie da sobie niczego wmówić –
potrafi ocenić czy coś mu się podoba czy jest tylko efektem zbiorowej histerii,
w której on nie chce wziąć udziału.
Teoretycznie najłatwiej
jest się nie wychylać. Nie spróbować, nie ponosić psychicznych kosztów
ewentualnej porażki. W szeregu jest przecież najbezpieczniej. Przeciętny
człowiek ogląda się na innych nie po to, żeby szukać w nich inspiracji,
autorytetu, zastanowić się nad własnymi aspiracjami. Analizuje otoczenie po to,
żeby odnaleźć medianę i się do niej upodobnić. W natłoku informacji, trendów i
nowinek technicznych, w czasach globalnego ochłodzenia stosunków między ludźmi,
desperacko pragnie akceptacji. Odrzuca więc skrajne wartości, ale przeciwnie
niż w skokach narciarskich, zamiast lotu czeka go co najwyżej zamiatanie śniegu
po cudzych telemarkach. I to raczej nie jest złoty środek tylko najlepszy
środek na hemoroidy. Nie wykluczam, że trzeba mieć specjalną konstrukcję
psychiczną, żeby przezwyciężyć strach przed niepowodzeniem. Z drugiej strony,
nic tak nie dodaje skrzydeł jak pozytywne sprzężenie zwrotne. Ale to wymaga podjęcia
działania.
Potrafię sobie
wyobrazić, że w każdym pokoleniu jest grupa ludzi, którzy wierzą, że wszystko
już było i nic nowego się nie wydarzy. Ewidentnie mają na bakier z
kreatywnością i wyobraźnią w ogóle. Nie każdy, kto ma ochotę pisać, studiuje
najpierw całą historię literatury, żeby poznać istniejące style i upewnić się,
na jakie tematy już pisano. A producenci muzyczni nadal istnieją i mają się
dobrze, bo nie blokują swojego umysłu wątpieniem czy uda im się wymyślić
melodię, jakiej jeszcze nie było, a wpadnie w ucho odbiorcom. Śmiem twierdzić, że możliwości w obu tych dziedzinach są niewyczerpane. Hipsterzy szukają
swojego miejsca w wolnych zawodach, więc ich dekadentyzm przejawia się nie w
braku kreatywności, a co najwyżej pogardzie dla gwałtownego okazywania
jakichkolwiek uczuć[2] Co
prawda wiele definicji podaje, że hipster nie tworzy nic własnego, tylko
świetnie orientuje się w aktualnych trendach muzycznych i modowych. Ale trudno
nie dostrzec oczywistego społecznego skutku, produktu ich wycofanej postawy. Kolejne
sztuki owiec odłączają się od pędzonego przed siebie bez celu stada.
Czy rezygnacja z
amerykańskiego kina na rzecz bardziej ambitnych, alternatywnych produkcji czyni
już kogoś hipsterem? Nie. Inteligentny człowiek powinien doskonale rozumieć
chęć ucieczki od papki, której magiczną właściwością jest prostowanie zwojów
mózgowych – zarówno w telewizji, jak i w kinie, prasie czy literaturze. Wynika
ona z nieodpartej potrzeby samodzielnego MYŚLENIA. Rozumiem, naukowcy na
przykładzie Japończyków wskazują, że człowiek, który spędza znaczną część swojego
czasu w pracy, i to pod dużą presją, potrzebuje czasami „odmóżdżenia”. Stąd
idzie do kina na komedię romantyczną, przerzuca kolorowy magazyn albo ogląda
tępawy serial telewizyjny (w przypadku mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni –
pielęgnuje swoje tamagotchi). Wszystko ok, jeśli myślenie nie staje się przerwą
od takiego życia. Wegetarianizm może i tak, ale nie wegetacja.
Moi najbardziej
offowi znajomi otwarcie deklarują, że już dawno zrezygnowali ze śledzenia
telewizji i codziennej prasy. Nie na rzecz bardziej niezależnych źródeł –
odrzucili ideę bycia na bieżąco ze społeczeństwem w ogóle. Chcą być takimi
trochę idiotami, o których opowiadał Lars von Trier w filmie o tym samym
tytule. Stającymi w opozycji do społeczeństwa i systemu, unikającymi stresu i
bólu, obowiązków i planowania przyszłości. Hedonistami idealnymi. Ale czy taką
postawę można podciągnąć pod hipsterów? A może taka konstrukcja psychologiczna
to wytwór naszych cyberczasów? Tylko… jeżeli wszyscy nagle zaczną się ubierać poza
sieciówkami i przestaną angażować w bieżące życie społeczne, to kto będzie
wtedy outsiderem?
Jeśli powyższy tekst Cię nie
przekonał, sprawdź się w krótkim psychoteście.
Czy jestę hipsterę?
- Czy uważasz się za indywidualistę?
- Czy Twoim zdaniem masz lepszy gust niż większość ludzi z Twojego otoczenia?
- Czy nie interesują Cię lub męczą bieżące doniesienia ze świata polityki i oferta programowa stacji komercyjnych?
- Czy w kawiarni zdarza Ci się wziąć kawę na wynos?
- Czy masz wrażenie, że muzyka w mainstreamie staje się coraz bardziej trywialna?
- Czy masz albo chciałbyś mieć iPhone’a?
- Czy zgadzasz się, że stwierdzeniem, że trampki są wygodniejsze od szpilek i ciężkich zimowych butów?
- Czy według Ciebie okulary mogą dodać komuś uroku?
- Czy masz w swojej szafie coś w kratkę?
- Czy jesteś pewien, że nie jesteś trochę hipsterem?
Jeśli odpowiedziałeś TAK na co
najmniej trzy z powyższych pytań, na pewno znasz już tę piosenkę, którą chcę Ci
zadedykować.
[1] Świadomie nie używam wyrażenia „najmniej
zaangażowanych”. Jest mniej offowe;)
[2]
Por. grumpy cat meme.
There is no life without its hipster side. (Are we facing a collective hy(p)steria?)
They
are everywhere with their snub noses, threadbare skinny pants and expensive
gadgets. You better get yourselves a haircut, and then a decent job, loafers!
Fuck them hipsters, right?! We all agree in this regard, and there is only one
small hitch - the great majority of people have no idea who are we talking
about (no, not the hippies!) Relax, the goal of this essay is not no analyze
hipsters. If someone is interested in such studies (which I sincerely doubt),
there is only small and mostly English-language literature on the subject
available. Today it’s not about studying tough. It’s about fun and I’m going to
play devil's advocate.
It’s
not like people laugh at hipsters so much, because no one had ever been so
ridiculous before. That's right, some of the hipster looks prove that life will
surprise us time and again. But the reason why they are now under fire is simply
because this subculture, or perhaps ‘subculture’, is the latest. The majority
of people asked who hipsters are, will shrug their shoulders indifferently.
Some will at once list all conventional attributes of the hipster style - nerd
glasses, a scarf, well-fitted pants, pair of sneakers, a flannel shirt, a hat,
etc. Most people will swear they would never dress like that. And maybe that's
the essence of the matter. They wouldn’t dress like punks, goths or otaku
either. Because affinity with any kind of a group requires decision making,
pinpointing of ones views and manifesting them. And nowadays, most people have
a problem with that. More and more often we incline towards relativism, the
belief that there are two sides to every coin and nothing is absolute. The only
Absolute we actually believe in, has a great selection of flavors and will
rather not grant us a place in heaven. At most it will give us a few hours of a
cosmic ride and a hard landing on our heads afterwards. And this enigmatic
subculture is probably one of the most non-committed.[1]
It
is assumed that their views are strongly leftist (i.e. the demand to help the
underprivileged, equal rights for women and all minorities, emphasis on the
environmental protection and veganism). But in my opinion they are rather
professed than preached. Hipster vajb develops mainly within a frame of fashion
and music, not ideology. It’s a manner and a way of dressing, indie music and
art in general.
 |
| The difference between homeless and hipster |
Hipsters
focus on their own lives, individual interests, they don’t want to know the
currently ruling party and its political agenda, they don’t want to obtain
general knowledge, only to get to know certain pieces of reality that interest
them. So far we’ve believed that general education is of the greatest value and
a member of the future elite should have a basic concept of everything and be
able to speak his mind on every subject. And now we observe a shift towards
specialization. How do we know which view is correct? Certainly, the first one
is more preservative. It's an option for people who want to know a bit of
everything, so in the event of a professional failure they would be able to shift
to another area of activity flexibly and painlessly. The second option is for
the brave and passionate ones who simply believe in themselves.
A
concept that lies at the bottom of this social phenomenon, is to escape the
ordinary. The desire to distinguish from the others is itself not a bad thing.
The accusation that despite juggling with styles and aesthetics, in the end,
all hipsters look and behave exactly the same and that their nonconformity is
only apparent, does not appeal to me. The essence of the group, is not the
internal variety, but to differ from the other groups. And one does not enroll
to a subculture, he just implements its rules and peculiarities in his own
life.
If
top fashion brands (so mainstream and purely commercial) show interest in this
style, we can be more confident of the younger generation - for them, it will
only be a hipster way of dressing, just like glamorous or classic elegance.
Entering H&M shop I sometimes get the feeling that their new policy is to
disguise customer, not to dress him. Whereas they put collections designed in
collaboration with Jimmy Choo or Versace between those created due to the hard
work of cool hunters, conducting undercover surveillance in hipster
environment. On the other hand, this unusual research may have positive
aspects. Using the results of enthusiastic hipsters’ research, we can discover
new and interesting art. And I'm not talking about studying aesthetics on the
example of dermatitis. I mean come on, if someone is intelligent, he’s not
gullible – he is able to independently
judge whether he really likes something or if it’s just a result of mass
hysteria he doesn’t want to be part of.
Theoretically,
the easiest option is to lay low. Not to try, and therefore don’t have to bear
the psychical costs of a possible failure. Toeing the line is the safest. The
average man watches the others not only to find inspiration, authority, to
think about his own aspirations. He analyzes the environment to find the
median, the average and to imitate it. Facing the multitude of information, trends
and technical innovations, in times of global cooling of relations between
people, he desperately seeks acceptance. In order to gain it, he rejects the
extreme values, like in the ski jumping, but doing that the most he can expect
is not the breathtaking flight, but only sweeping snow after others’ telemarks.
And it's not exactly the golden mean, but the hemorrhoids’ favorite middle. It
is quite possible that one need a special mental structure to overcome the fear
of failure. On the other hand, nothing gives you wings quite like a positive
feedback. But it requires to take action in the first place.
Probably
in every single generation there is a group of people who believe that
everything has already happened and that the same things will happen again and
again (nihil novi sub sole). With no
doubt they are not at home with the creativity and imagination in general.
Someone who wants to be a writer, doesn’t have to study the entire history of
the literature first, in order to get familiar with the existing styles and to find
out what subjects have already been taken up. Similarly, music producers still
exist and are doing fine, because they don’t doubt that they can come up with
an original melody which will ravish the audience. I dare to say that the
opportunities in both of these areas are endless. Hipsters try to realise
themselves as freelancers, so their decadence consists not in the lack of
creativity, but the contempt for showing any emotions, getting excited about
anything.[2] According to many definitions,
hipsters don’t create anything new, they are just familiar with the latest
trends in music and fashion. But it's hard to ignore the obvious social effect
of their withdrawn attitude. Another sheep separate from the mob.
Does
choosing ambitious alternative movies over the trivial American productions
make one a hipster? No. Intelligent person should understand well the desire to
escape the brains-straightening pulp served on television and in the cinema, in
press and literature. It stems from a compelling need for independent THINKING.
Fair enough, the Japanese scientists argue that a man who spends most of his
life at work, and is put under a lot of pressure, sometimes needs a switch off.
Therefore, he goes to the cinema to see a romantic comedy, flicks through a colorful
magazine or watches some no-brainer serial on TV (or takes care of his
Tamagotchi in case of inhabitants of the Land of the Rising Sun). It’s okay, as
long as thinking isn’t just a change from such a lifestyle. We may say ‘yes’ to
vegetarianism, but not to vegetation.
My
most ‘off-the-mainstream’ friends declare that they have stopped following TV
and daily newspapers long time ago. Not for the benefit of more independent
sources – they rejected the idea of being up-to-date with the society in general.
They sort of want to be the idiots, whom Lars von Trier presented in his movie
with the same title. To resist society and the system, to evade the stress and
pain, obligations and plan for the future. The perfect hedonists. But is this
kind of attitude exclusively hipsters’ domain? Perhaps such a psychological
structure is a product of the cyber era we live in? But ... if we all suddenly
start to wear second-hand clothes and withdraw from the current political and social
life, whom we will call the maverick then?
If
you didn’t find the above text convincing, try yourself in a short quiz.
Are
you a hipster?
1)
Do you consider yourself an individualistic person?
2)
Do you think you have better taste than most people around you?
3)
Don’t you get tired or bored with the current political news from the world and
program offer of the commercial stations?
4)
Do you happen to buy a takeaway coffee?
5)
Do you feel that the mainstream music becomes more trivial?
6)
Do you have or wish to have an iPhone?
7)
Do you agree that the sneakers are more comfortable than high heels or heavy
winter boots?
8)
Do you think glasses can add charm to someone?
9)
Do you have something checked in your closet?
10)
Are you sure that you're not a hipster even a little?
If you
answered ‘yes’ to at least three of the above questions, I'm sure you already
know the song I want to dedicate to you.
Posty
.JPG)
0 komentarze